Przed zejściem z dyżuru w pogotowiu zapaliłem lampkę i w Świetle Bożym ujrzałem, że nic mi nie brakuje, bo moim Pasterzem jest Pan, ale mój prawdziwy dom jest na drugim brzegu! Serce zalało pragnienie modlitwy, chwyciłem twarz w dłonie odmawiając różaniec Pana Jezusa, ale przybył zmiennik...
W domu rozdrażnienie, bo syn nie chce się uczyć, a córka kupiła sobie 5-tą sukienkę...całkiem niewydarzoną. Przed wyjściem do kościoła zły budził zwątpienie, że „córka niedobra, a ty chcesz iść za nią do kościoła”?
„Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia”...ja w tym czasie w Świetle widzę jak do mojego prawdziwego ciała (duszy) zostaje dolepiony „proch ziemi” czyli ciało fizyczne.
„Wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy”...tak, bo dusza nie ma płci...stąd nagość i wstyd! Ludzie nie wierzą w posiadanie duszy!
„Wąż”, pójście za jego podszeptem oznacza śmierć! Szatana trzeba jakoś ukazać, bo wielu nie wierzy, że istnieje...
„Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat /../.” To wszystko odwrócił Pan Jezus i my także mamy zbawiać innych...
Dalej płyną zalecenia, że trzeba żyć każdym Słowem Boga, Jemu oddawać cześć i nie wystawiać Go na próbę. Kapłan mówił o Szatanie i życiu własną wolą, co prowadzi do śmierci. Trzeba żyć wolą Boga, a to daje wyzwolenie i życie prawdziwe.
Poprosiłem Pana Jezusa, aby przyjął tę Mszę św i Komunię św. w intencji tego dnia...w tym za córkę: „Panie! zalej jej duszę światłością, otwórz jej oczy, niech ujrzy swój wstyd”.
Idę do Komunii Św. z zamkniętymi oczami, a przede mną jak spod ziemi wyrósł kapłan: „Ciało Jezusa”! Po Komunii św. nastała pustka, bo prosiłem Pana, aby przelał wszystko na córkę.
Przypomniały się słowa kapłana, że każdy z nas jest inny i mamy być sobą. Ciało jest świątynią ducha, ale wielu naśladuje innych, wydziwia i robi z siebie pajaców. Jakby na potwierdzenie tego popłynie film o człowieku-manekinie Michaelu Jacksonie. Maskowata twarz, odbarwiona skóra: „Jezu wybacz”.
Teraz odmawiam koronkę, za „tych, którzy udają innych” (mistyfikatorów). Wielka radość zalała serce podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. „Jezu mój! Jezu!...pragnę Ciebie” ze słowami z pieśni: „Podaruj podaruj mi Panie, słowa, które rzekłeś Magdalenie”.
Prawie chciało się krzyczeć, dawać świadectwo o wierze, mówić o krzyżu i o potrzebie bronienia Prawdy z poczuciem, że nikt nie pokona Królestwa Bożego na ziemi! Na ten moment pocieszył mnie wizerunek Matki Bożej Fatimskiej (obrazek zabrany z ławki).
Wielkiej tęsknocie za Panem Jezusem towarzyszyły bóle serca i łzy w oczach. „Panie! proszę Cię, daj moc w niesieniu Twojego krzyża”. Przypomniały się słowa, że: „krzyż zawsze będzie trwał”.
Nagle pocieszam starszą panię, która nie może pogodzić się ze śmiercią córki. Rozpacz i zniechęcenie, zniewalająca miłość do córki to działanie Szatana. Nie wolno wkoło rozmyślać, trzeba uciekać do Matki Bożej, Jej przekazać cierpienie, zapalać gromnice i wyświecać mieszkanie.
Proszę ją, aby poważnie potraktowała moje rady, bo wpadłem na nią wprost od Matki Bożej. Mówiłem do niej około 10 minut, a po wejściu do mieszkania trafiłem na słowa płynące z telewizora o Światłości i Bożym błogosławieństwie…
APeeL