Święto św. Apostołów Filipa i Jakuba
Dzisiaj, gdy opracowuję to świadectwo wiary wzorem Królestwa Ciemności dla świata jest KRLD, gdzie bożkiem jest władca (pan życia i śmierci) z dworakami. Zobacz ich „płaczków” https://www.youtube.com/watch?v=22D0eNlzk3o
Ten kult nie dziwi ludzi „normalnych”, ale dawanie świadectwa wiary w Boga Objawionego, Stwórcy naszej nieśmiertelnej duszy to wg kolegów psychiatrów jest „brak krytycyzmu w stosunku do własnych przeżyć”. Zważ na zawiłość języka Belzebuba...
W Królestwie Ciemności jest też „dekalog”: bożkiem jest władca z dworakami (pan życia i śmierci)...dalej już leci: „zabijaj tych, co nie z nami”, kradnij, ale nigdy nie przyznawaj się do tego, „patrz w oczy i kłam”, zalecenie pożądania żony towarzysza jest wykluczone...natomiast opozycjoniści siedzą z wybrankiem/ką nasłaną.
Tylko w mojej rodzinie jest sześć takich „lewych” małżeństw. Trzeba przyznać, że strona demoniczna nie dopuszcza do ślubów kościelnych, bo można trafić do „kapownika spowiednika” (wg Jerzego Urbana), ale cywilne można brać przez telefon.
Ten wstęp był potrzebny, aby ujrzeć z czego zostałem wyrwany (zawołany), wybrany i obdarowany...jak nikt na ziemi i chwalę się tym jak małe dziecko.
W ciemności padłem na kolana z wołaniem: „Ty mnie powołałeś do życia modlitewnego. Przepraszam za moje upadki, tyle dobra można uczynić każdego dni. Jezu mój. Ojcze! Tato!”
Łzy zalały oczy, bo przed godziną czytałem o moim imienniku Apostole Andrzeju...nigdy nie modliłem się do niego! Teraz poprosiłem: „Św. Andrzeju Apostole pozostań moim opiekunem. Proszę Cię, Boże przyjmij wszystkie cierpienia Syna Twego za tych, którzy nie uznają Twojego Prawa”.
Teraz na Mszy św. Paweł powie (1 Kor), że będziemy zbawieni dzięki Ewangelii, a Pan Jezus zapewni nas w Ew (J 14, 6-14): "Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. (…) Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie?"
Kapłan wskaże siostrze solenizantce, że zawsze jest coś bliskiego, co łączy nas ze świętym o naszą imieniem. Ja w tym czasie zapytałem św. Andrzeja Apostoła; jak żyć? W jego imieniu odpowiedział mi kapłan: w umiłowaniu prawych Bożych! Popłakałem się, a kościół był pełen ludzi. Po zjednaniu z Panem Jezusem Eucharystycznym chciałem zostać w kościele, ale wszyscy wychodzili.
Po zatrzymaniu wzroku z „Prawdziwego życia w Bogu” padną słowa do mnie (3 t. str. 416): „Kocha Mnie ten, kto przyjął i zachowuje Moje Przykazania”.
W drodze do pracy serce zalewała radość z poczuciem, że każdy dzień mojego życia jest inny i piękny. Wzrok zatrzymało wielkie drzewo z trzema rozgałęzieniami, a obok małe uschnięte. Zjednoczony z Panem Jezusem unikałem ludzi, ponieważ takie spotkania sprawiają rozproszenie.
Dzisiaj nie było nawału i bałaganu, dalej trwała radość duchowa, której namiastką jest radość ludzka. Teraz proszę żonę ciężko chorego, aby nie zmarnował cierpienia i przyjął ostatnie namaszczenie. Pocieszyłem przestraszoną śmiercią, bo mamy duszę i po śmierci wracamy do Boga. Na ten czas przyszła do mnie młoda dziewczyna Maria, a ja powiedziałem jej, że ma najpiękniejsze imię świata.
Z szafy wyjąłem stare znaczki z wizerunkiem kościoła świętego Apostoła Andrzeja (w Krakowie). Przypomniało się prośba do niego o znak. Teraz serce zalał słodki ucisk. Po wyjściu z pracy odczytałem intencję tego dnia, a w ręku znalazł się zapis katechezy córki z 14 grudnia 1988 roku z tytułem: „Grzechy przeciwko Bogu”...
Przepływały obrazy odrzucających prawa i nakazy Boga Ojca...
APeeL