W śnie szedłem z małą dziewczynką i coś szukałem. Tak później się stało, bo nie mając większego powodu grzebałem w starych pismach i znalazłem tam wiersz do zmarłej córeczki Marty (miała roczek). Wiersz pisałem w wielkim bólu. Teraz wiem, że to ona przyśniła się tej nocy...

                                                               Marto!

                                  Co robisz teraz w niebieskim świecie?

                                  może się śmiejesz - lepiej ci tam?

                                  może dziadkowi podałaś rączkę - poznałaś go?

                                  może chcesz mówić...nie, nic teraz nie mów.

                                  Zostaw to wszystko na Przyszły Czas! Czy poznasz nas?

                                  Blisko masz teraz

                                  do łąki zielonej

                                  do pięknych kwiatów i do słoneczka

                                  do drzew ogromnych gnących się wpół.

                                  Kiedy powrócisz tego nie wiemy, ale to będzie piękny dzień.

                                  Na pewno przyjdziesz z kwiatami w ręce, w małych bucikach i sukience...

                                  Przyjdziesz i powiesz...znowu tu jestem! Kocham was.

 

                                                              Modlitwa

                                  Brzozo biała daj jej schronienie

                                  zapłacz choć raz!

                                  Ptaku samotny zaśpiewaj głośno

                                  powiedz gdzie jest!

                                  Wietrze zaszeleść w drzewa listowiu

                                  wydaj jej głos!

                                  Promyku słoneczny zaświeć zza chmury

                                  pokaż jej twarz!

                                  Matko Ziemio otwórz swe łono

                                  oddaj ją nam!

                                  Gwiazdo Zaranna zmień się w ogarek

                                  jej czystej duszy!

      W „Rycerzu Niepokalanej” przeczytałem artykuł „Życie przed życiem" o monologu dziecka w macicy z matką...mówi do matki od momentu powstania aż do chwili śmierci (przerwanie ciąży).                                                                                                                                                        APEL