Zbudzono mnie dokładnie na ostatnią Mszę Św. poranną...mógłbym iść po obiedzie, ale planujemy wspólne śniadanie, a bez spotkania z Panem Jezusem byłoby nijakie.
W śnie byłem w mojej Izbie Lekarskiej, gdzie prosiłem o podanie pewnego rozporządzania. Nie jest to przypadkowe, bo wystąpiłem o zabranie mi prawa wykonywania zawodu lekarza. Nie chcę być członkiem przymusowej organizacji, gdzie wiarę w Boga traktuje się jako chorobę.
Nadal trwa sowietyzm w sercach i umysłach ludzi zniewolonych przez zbrodniczy system. Ci, którzy reaktywowali „samorząd” siedzą tam dotychczas od 25 lat, są dobrze opłacani i udają nauczycieli.
Stanęli jawnie w obronie kolegi anty-krzyżowca, a w tym czasie regularnie występowali w TV Trwam (kol. Maciej Hamankiewicz) i wszystkie swoje nadzwyczajne zjazdy zaczynali od Mszy Św. z całowaniem sztandaru.
Przerwano ten faryzeizm po moim telefonie do TV Trwam, bo właśnie w tej telewizji był 3-odcinkowy program o wyczynach tego psychiatry, który zdemolował miejsce kultu religijnego. Nic mu nie zrobiono, skasowano wszystkie informacje na ten temat w mass-mediach, a jego koledzy ateiści (funkcjonariusze tego właśnie samorządu) zastosowali wobec mnie psychuszkę.
Siostra zaśpiewała pieśń do naszej Matki: „Maryjo ja Twe dziecię”. To jedna wielka prośba o naszą ochronę przed grzechami. Na ten moment psalmista wołał ode mnie w Ps 19[18]: „Niech znajdą uznanie przed Tobą słowa ust moich i myśli mego serca, Panie, moja Opoko i mój Zbawicielu”.
Natomiast Pan Jezus odpowiedział na zarzut uczonych w Piśmie, że zadaje się z celnikami i grzesznikami (Mk2, 13-17): << Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników >>.
Eucharystia odwracała się i objęła mnie, a ja miałem tylko jedno marzenie, aby posiedzieć z Panem Jezusem w ciszy. Jednak kapłan już po chwilce zerwał lud na nogi zawołaniem: „Módlmy się”! Podczas wychodzenia wołałem wkoło: „Tato! Tatusiu! Tato!”
Nie znałem intencji tego dnia, ale po późniejszym wyjściu z domu przypomniałem sobie, że podczas Mszy Św. wrócił wyrzut sumienia dotyczący złego załatwienia pacjenta u którego byłem karetką. To było dawno, ale wszystkie nasze myśli, słowa i czyny są zapisane.
Wielki ból zalał serce, a mojego stanu „umierania” - podczas wołania do Boga Ojca - nie można wyrazić naszym językiem. Tylko tak mogę naprawić moje grzechy, a wiele dusz tych sióstr i braci czeka na nasze wsparcie. W takim czasie wielką przykrością jest spotkanie kogoś znajomego, który pragnie rozmowy. Wyobraź sobie jak - podczas takich modlitw - cierpiał Pan Jezus: Bóg-Człowiek!
Pozostała tylko „św. Agonia” z koronką do Ran Zbawiciela, którą skończę jutro po Mszy Św. w kaplicy Miłosierdzia Bożego...ze szczególną prośbą do Pana Jezusa Dobrego Pasterza o wspomożenie w różny sposób skrzywdzonych przeze mnie.
APEL