W drodze do kościoła w wielkim smutku odmawiałem modlitwę w intencji tego dnia, a w kościele wzrok przykuł młody człowiek rozglądający się za spowiednikiem...z książeczką w ręku! Podczas Mszy św. błagałem Boga Ojca o tych, którzy nie potrafią się modlić.
Kapłan analizował modlitwę „Ojcze nasz”, a przez moje serce przepłynął dreszcz prawdy, bo jest to najkrótsze zawołanie do Boga, które zawiera wszystko. Poprosiłem Ducha Świętego o bycie ze mną, ale Drogi Pana nie są naszymi. Ja myślałem o pomocy w zapisach, a otrzymałem wielkie i niespodziewane przeżycia duchowe podczas zakończenia Oktawy Bożego Ciała.
Modlitwa o którą prosili Pana Jezusa uczniowie to wielki problem. Każdy święty tworzył swoją i ona prawdopodobnie powstawała w uniesieniu duchowym. Moja jest wymodlona i daje wielkie ukojenie, a ponadto wołam za tych, których obejmuje moja intencja.
Jest to połączenie cz. bolesnej różańca z zawołaniami jakby z koronki do Miłosierdzia Bożego. Mogę ją wydłużać i powtarzać wielokrotnie np. „Pan Jezus obnażony na Golgocie”.
Nawet teraz, gdy to zapisuję pojawia się ucisk w okolicy serca, łzy cisną się do oczu, bo wśród wielu cierpień to jest szczególnie poniżające. Zapoznał się z nim prof. Szaniawski, gdy w więzieniu został obnażony przed ruskimi Polakami w mundurach. Panowie tego świata i nagie „mniej niż zero”.
Jest mi przykro, że wielu nie uznaje Mszy św. bo można „modlić się w komórce” (czyli w sercu). Podczas Komunii św. siostra śpiewała: „Ja wiem w Kogo ja wierzę”, padłem na kolana ze łzami w oczach. Eucharystia przewijała się do przodu, a później ułożyła ochronnie na podniebieniu i tak trwała podczas odmówienia koronki do Miłosierdzia Bożego.
Po powrocie do domu przeprosiłem Boga Ojca za zmarnowany czas i to przed ostatnią procesją Oktawy Bożego Ciała. Pragnąłem dodzwonić się do mediatora w Izbie Lekarskiej prof. Krzysztofa Bieleckiego, bo nie odpisał na moje kontaktowe listy elektroniczne. Z płaczem skierowałem do kolegów Boga Ojca, aby odmienił ich serca. Przebaczyłem im, bo nie wiedzą, co czynią.
Podczas nabożeństwa do Serca Pana Jezusa i procesji eucharystycznej łzy zalewały oczy. Po ponownej Mszy św. trwało uniesienie duchowe, które nie można przekazać naszym językiem. To tak jak narkoman miałby opisać „swój odlot”, ale różnica jest taka, że przeżycia mistyka wynikają z nadprzyrodzonej łączności z Bogiem, a używki małpują te stany i są podsuwane przez szatana (alkohol, wąchanie klejów, palenie marychy, odurzanie się nie wiem czym, a tak jest z dopalaczami czyli „dobijaczami”).
Ja modlę się po odczytaniu intencji, ale to zalecenie nie nadaje się dla większości wiernych, bo tacy zawierzają wszystko Bogu, ale postępują jakby zapominając o tym i w działaniu przejmują inicjatywę. Sam tak czynię w kłopotach, a wynika to z naszej niecierpliwości.
Prosimy Boga i chcemy, aby wszystko układało wg naszej woli, a w działaniu Boga nie ma pośpiechu (wszystko ujrzysz po czasie...po owocach)! Modlitwą są też nagłe zawołania typu: „Panie Jezu! Pomóż temu człowiekowi...daj Twoje Światło...pociesz tego, a tego...Boże! Daj tej kobiecie pomoc”...
Bóg Sam zaprasza mnie do modlitwy i nigdy nie mogę robić tego z woli własnej. Przed nadejściem takiego wezwanie pojawiają się kuszenia, przeszkody i rozproszenia. Zły szaleje, ale ucieka w moim zjednaniu modlitewnym z Bogiem.
Szczęśliwość może wyrażać płacz, przyjmowanie różnych pozycji, a nawet wołanie z padaniem na kolana. Modlitwa kontemplacyjna wypływa ze mnie - prawie bez mojego udziału. Nie można jej zaplanować wcześniej ani ustalić jej godzin.
To jest wynik wielkiej Mądrości Bożej...taka modlitwa nigdy się nie znudzi, a jej pragnienie narasta w czasie zjednania z Bogiem. Można to porównać do sytuacji, gdy ktoś chce z nami rozmawiać i trafia w nasze pragnienia rozmowy!
Takie pragnienie modlitwy zaskakiwało mnie na stołówce, a nawet podczas gry w pokora...musiałem przerwać grę, wyjść na spotkanie z Bogiem i wołać z głębi serca! Nigdy nie mogę postanowić, że właśnie dzisiaj będę się modlił!
Bardzo ważne jest połączenie naszego codziennego życia z Bogiem, wówczas możemy dojść do modlitwy nieustannej...w praktyce jest to wykonywanie wszystkiego w łączności z Bogiem. Przypomina to dziecko, które pragnie, aby tata był z nim cały czas…
APEL