Jak nigdy spałem od 21.00 - 7.00. Teraz napłynęło pragnienie bycia u spowiedzi, ale nie wiem czy będzie kapłan. Złamałem przysięgę, że nie będę częstował alkoholem i nie mogę przystąpić do Eucharystii.
Popłakałem się z powodu rozłąki z Panem Jezusem...wzrok zatrzymał Zbawiciel na krzyżu, a w ręku znalazł się mały krzyżyk. Na ten moment z telewizji popłynie obraz ciężko chorych (pląsawica). To odpowiednik chorób duszy, która plamią grzechy.
Nagły błysk: mam być na Mszy św. o 8.00. Po wejściu do kościoła trafiłem na słowa pieśni o Chrystusie, który narodził się w celu naszego oswobodzenia (wyzwolenia), a prościej uniknięcia przez nas Piekła. Powiedziałem kapłanowi o złamaniu przysięgi, a on od Pana stwierdził: w tym świecie mamy czynić dobro, a w upadkach zawsze przychodzić do Niego!
Wielka radość zalała serce i duszę, a także Słodycz Boża, której nie można opisać. W tym czasie „patrzył” wizerunek Ducha Świętego oraz Aniołek. Pokój, pokój...z serca wyrwało się podziękowanie: „Tato! Tato! Dziękuje za Twoją Dobroć...za oddanie Twego Syna dla naszego zbawienia.”
Jan Apostoł wskazał (1J2,3-11), że ten należy do Pana Jezusa, który zachowuje Jego przykazania. „Kto twierdzi, że żyje w światłości, a nienawidzi brata swego, dotąd jeszcze jest w ciemności.”
A w Ewangelii rodzice Jezusa przynieśli Go do świątyni, aby przedstawić Panu. Tam rozpoznał Go starzec Symeon wskazując, że może już odejść po ujrzeniu Zbawiciela. Po Eucharystii nie mogłem wyjść ze świątyni...
Musiałem pojechać stwierdzić zgon mojej pacjentki. Teraz ból zalał serce podczas słów piosenki: „a na końcu drogi Ty”. Dla mnie końcem drogi jest spotkanie z Panem Jezusem. Wyszedłem z domu z płaczem, łzy płynęły na ziemię i miałem tylko jedno pragnienie: odczytanie intencji modlitewnej.
Przypomniał się czas przed Mszą św. z zatrzymaniem wzroku na napisie: zaproszenie. Przepłynęła "duchowość zdarzeń": zgon wiernej Bogu (odwołanej z zesłania), reperowano zamknięcie do naszego bloku, który jest odpowiednikiem Domu Boga i tak się stało, że w ręku miałem gołąbka (znak pokoju) i przyjąłem zaproszenia na spotkanie z Panem Jezusem.
Podczas spaceru modlitewnego trwał wiatr i ziąb, a w tym czasie ból duszy koiła koronka do Miłosierdzia Bożego oraz moja modlitwa. Na końcu dnia padłem na kolana w dziękczynieniu za wszystko, ale szczególnie za łaskę nawrócenia…
APeeL