W porannej słabości „spojrzała” figurka Pana Jezusa padającego pod krzyżem...”nie będziecie mieli w sobie życia”. Nasze ciało potrzebuje chleba powszedniego, a dusza Eucharystii.
W sercu nastąpiło drgnięcie, a samo wejście do Domu Pana sprawiło uniesienie duchowe. Napłynęła osoba zmarłego kolegi z ławy szkolnej, który był daleki od Boga. Prorok Ozeasz zawołał (Oz 14,2-10):
„Wróć, Izraelu, do Pana Boga twojego, upadłeś bowiem przez własną winę...nawróćcie się do Pana. Mówcie do Niego: Przebacz nam naszą całą winę.” Na to Pan odpowiada: „Uleczę ich niewierność i umiłuję z serca, bo gniew mój odwrócił się od nich."
Jakże bliski jest mi naród żydowski, braci starszych w wierze. Wielu syjonistów nie kocha tak swojej ojczyzny jak ja. Teraz serce rozrywają słowa (Ps 81): "Wołałeś w ucisku, a Ja cię ocaliłem...Słuchaj, mój ludu, chcę cię napomnieć, obyś Mnie posłuchał...Jam jest Pan, Bóg twój”. Każde słowo wywołuje jęk w duszy: „Boże! Boże! Jezu mój! Jezu! Jezu!"
Natomiast Pan Jezus wskazał na pierwsze i najważniejsze przykazanie: „Będziesz miłował Pana Boga swego...Będziesz miłował bliźniego swego”, a zawołanie kapłana sprawiło odczyt intencji modlitewnej tego dnia.
Popłynie śpiew: „Przyjdź mój Jezu! Przyjdź mój Jezu!”...tak mi dobrze tutaj po zjednaniu ze Zbawicielem, skuliłem się w ciszy i nie istnieje dla mnie świat! W żaden sposób nie wyrazisz sekundowych kontaktów ze Stwórcą, a właściwie błysków Wszechogarniającej Miłości. Krzyczałem tylko w sercu, bo ból rozłąki mieszał się z Radością Bożą...wiem, że mam Ojca Prawdziwego, a przede mną jest życie wieczne.
Jakże trudno jest wybrać się do pracy, gdzie czeka na mnie bałagan, kłótnie kto ważniejszy oraz boleści różnego typu. Można powiedzieć, że z namiastki Nieba na ziemi trafię do przedsionka czeluści piekielnych. Taki mój los i muszę to przyjąć. Teraz są numerki, wielu lekarzy, a wówczas to był potop chorych.
Cichy i mały zaczynam pracę. Jak ja żyłem dotychczas? Jak można żyć bez Pana Jezusa, który sprawia, że przestajesz martwić się o jutro i nie boisz się śmierci...
-
Pani swoim smutkiem grzeszy, przecież wiemy, że mamy Ojca Prawdziwego i jesteśmy ludźmi nadziei!
-
Proszę nie walczyć z pijaństwem syna, trzeba prosić Matkę Prawdziwą, a Ona go odmieni! To dla mnie jasne...pani nie wie jak wielkim cierpieniem jest pragnienie picia alkoholu.
-
Te udręki, które sprawia pani córka...to próba poniżenia, którą trzeba każdego dnia dołączyć do Męki Pana Jezusa. Trzeba przyjąć wyrzeczenia za córkę i wołać do Nieba...
-
Ojciec prawdziwy dał nam - w Swojej nieskończonej Mądrości - rozum, wolną wole oraz sumienie...chcesz wolności! Proszę bardzo!
Serce falami zalewała miłość z pragnieniem niesiania pomocy bliźnim przy pełnej bezinteresowności. Każdego dnia towarzyszy mi złość i podenerwowanie, a dzisiaj Pan dał tę łaskę.
Pan sprawił, że jadę do dzieciątka, a z umęczenia zasnąłem w karetce. Po szpitalem odmawiałem moją modlitwę...przez serce i duszę przepływała tęskna rozłąka za Panem Jezusem. To krzyż miłości, bo „kochając za nich się kona!” Większość odeszła od Boga, nie wraca i ginie.
Chwilami obcieram łzy, bo kierowca włączył kasetę z piosenkami o miłości. W tym czasie ofiarowuję Bogu Ojcu cierpienia Pana Jezusa w ciemnicy...”Ojcze miej miłosierdzie i spraw, aby wrócili do Ciebie ci, którzy odeszli."
10-krotnie powtarzam słowa Pana Jezusa na krzyżu: „Ojcze, odpuść im, ponieważ nie wiedzą co czynią” i „Boże, mój Boże czemuś Mnie opuścił.” Ja wołam: „Jezu! Nie opuszczaj ich...nie opuszczaj córki. Ojcze daj im łaskę powrotu do Ciebie.”
Jak wyrazić moje konanie z Panem Jezusem...z miłości do braci? Ich dusze zanurzam w 5-u św. ranach Zbawiciela. Na ten czas Pan Jezus powiedział do mnie: „upiększaj Moją Głowę, zastępując koronę cierniową koroną z róż”.*
Do personelu mówiłem z mocą: „Jest tylko jeden wybór: idziesz za Panem Jezusem lub nie! To jest pokazane na dwóch łotrach. Nie ma śmierci, nasze dusze są doczepione do błota...jesteśmy w Wielkim Poprawczaku!”
Dzisiaj pościłem...wypiłem tylko 1 kawę. Podziękowałem Panu Jezusowi za dzień...
APeeL
* „Prawdziwe Życie w Bogu*