Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 17 czerwiec 1989

Odsłon: 1103

     Z telewizyjnego „Otwartego studia” płynie relacja z tematem: co poradziłbyś nowemu premierowi (po wyborach), która zakończyło się wrzawą i ogólna kłótnią, bo nasze sprawy ekonomiczne są beznadziejne. Tutaj może pomóc tylko św. Juda Tadeusz!

    Ja nie żyję już tym światem, bo moją uwagę przyciąga Bóg, który mnie zawołał. To dopiero początek mojego nawrócenia z refleksją, że sami jakby nie możemy wybrać Boga...ot tak sobie, bez Jego łaski!

   Chodzi o to, że wówczas nie będziemy pragnąc Słowa Bożego, medytacji i modlitwy. Powinniśmy otworzyć serce, ale Pan musi wezwać każdego osobiście! Dlaczego tak jest i kto na to odpowie? To Tajemnica Boża! Jeżeli zaczniesz szukać to oznacza, że jesteś wezwany, a z tej grupy jest garstka wybranych!

    Możesz czytać modlitwy z książeczki (ułożone przez innych), a to ma być rozmowa dziecka z kochającym ojcem! Tylko Bóg może tak poruszyć naszym sercem, wywołać w nim tęsknotę i pragnienie Jego!

    Prawdziwa chęć czytania Słowa Bożego, rozmyślań i modlitwy pojawia się u wezwanego nagle...jak jasny błysk! Moja modlitwa jest krótka...tak jak krzyk przerażonego lub zadziwionego!

   Taki krzyk z duszy przebija nasze serce i wystrzela w Niebo. Modlitwa ułożona przez innych jest pomocna i ciekawa, ale dla mnie ważny jest tylko wybrany fragment. Podobnie jest z rozmyślaniem (medytacją)...np: „unikaj pychy” to tylko dwa słowa, a ile w nich treści.

   Nasz Prawdziwy Ojciec zawsze słyszy krzyk własnego dziecka (syna lub córki) w każdym miejscu na świecie, a Jego Dobroć i Miłosierdzie są niepojęte. Nawet my, choć jesteśmy źli pomagamy słysząc wołanie o pomoc...i staramy się pomóc! 

   W modlitwie używam najchętniej Świętego Imienia Jezus, ale każdy niech czyni wg własnego odczucia. Można wzywać Matkę Bożą, Ducha Świętego lub Boga Samego!

    Tutaj jest niezwykle ważna rada! Każdy zna swoje wady i niech zacznie pracę nad sobą. To zadanie na całe życie, bo z czasem pojawiają się u nas różne przypadłości, zachcianki i uleganie pokusom. Chodzi o to, aby ujrzeć co odsuwa nas od Boga:

     pokora - pycha, miłość - nienawiść, wstrzemięźliwość - pożądliwość, dobrowolne ubóstwo - skąpstwo, czystość - nieczystość, pracowitość - lenistwo, milczenie i cisza - szum wokół swojej osoby, opanowanie - wybuchowość, itd.

    Jeżeli odkryłeś, że Jezusa („Tego, Który Zbawia”)...to wiedz, że jesteś na drodze do nawrócenia!

                                                                                                                                     APEL

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 16 czerwiec 1989

Odsłon: 1562

     Nic nie zapowiadało tak ciężkiego dnia w pracy. Na oddziale wewnętrznym był „młyn": wypisy, przyjęcia i nawał pacjentów. Po czasie zauważyłem, że to „dzień próby"...i zacząłem wołać do Pana Jezusa: „Panie Jezu bądź ze mną! Jezu pomóż!" i tak co pewien czas.   

     Nie wiedziałem jaką otrzymam pomoc, bo to był początek mojego nawrócenia i nie miałem jeszcze doświadczenia, ale wyraźnie czułem, że Pan jest ze mną.  Czy wówczas mamy do czynienia z pomocą bezpośrednią? Czy poprzez duchy jasne i czyste?

     W takich chwilach wiem jedno, że nie można  mnie zdenerwować. Na szczycie zamieszania nawet pielęgniarki miały do mnie pretensje, bo nie wytrzymywały napięcia. Ich szef działa obcesowo i wielu zbywa udając „ważniaka”. Po latach zrozumiał otrzymaną łaskę, bo zabrali mu ten oddział...

- Wiem, wiem, że wszystkim podpadam, ale czy podpadam pacjentom?

- Pan ich rozpieszcza...mówią z przekąsem uśmiechając się pod nosem.

- Nasz doktór mówi takim chorym, że przyjmuje w przychodni od godziny...

- Dobrze, ale pani przyszła z własną matką...i też tak powinienem powiedzieć?

   Dodatkowo zalewało mnie kuszenie: „ale pracujesz! jesteś wielki...ach jak ty pracujesz, jesteś wielkim przykładem!" Idź precz Szatanie! Przecież Pan Jezus nie może nas chwalić za normalne wykonywanie obowiązków za które nam płacą!

    „Patrzcie! Patrzcie!!...jak pracuje, ale będzie miał chwałę!". To nie są moje myśli, bo napływają w czasie wielkiego zaaferowania pracą, a potrafię to odróżnić. Te szatańskie jątrzenia są znane z powiedzonek: „pracuj, pracuj, a garb ci sam wyrośnie i robota lubi głupich”!

     W napływie pacjentów istnieje chęć ich odsyłania. Jeden z chirurgów spychoterapię opanował do perfekcji. Nikt do niego nie chodził. Ja lubię załatwiać tak jak sam chciałbym być załatwiony i wsłuchuję się w dobre natchnienia.

    „Nie, nie odsyłaj jej, przyjmij”...później okazało się, że ma cukier we krwi 330 mg (przy normie do 120 mg % w surowicy). Tak też było z głuchym i zaniedbanym dziadkiem. Podczas badania napłynęła zachęta do skierowania go do oddziału i przyjęcia. Szukałem jakiegoś powodu: może ma migotanie przedsionków (ma), a może obrzęki (ma): niewydolność krążenia. Skierowałem go z przychodni do siebie.

    Później okazało się, że to rodzina moich znajomych i żartowaliśmy:

- Pytałem dziadka, czy ma w domu zwierzynę?

- Tylko dwa koty.

    Moja śmiertelnie chora pacjentka powiedziała: "dzisiaj umrę”. Zapytałem czy miała jakieś znaki (sen o zmarłych z rodziny lub znajomych). 

- Czy chce pani wiedzieć co piszą w książkach o momencie umierania?

-Tak chcę!

    Przekazałem jej relację z książki: „Życie po życiu" ze wskazaniem na istnienie naszego drugiego ciała (duszy), co jest pokazane w eksterioryzacji o. Pio.

- To śmierć nie jest taka straszna?!

- Tak,  nie jest...

    Podkreśliłem też, że w tej chwili zwątpienie jest jej wielkim wrogiem, bo toczy się walka o jej prawdziwe ciało! Pacjentka opowiedziała o swoim byłym mężu, który  wyskoczył z kochanką z Pałacu Kultury i Nauki w W-wie.

    Po jego śmierci urodziła dziecko. W nocy zakwiliło z powodu zmoczenia...”och! wstanę za chwileczkę...jeszcze chwileczkę!”. W tym czasie była bardzo przemęczona. Nagły powiew uniósł obie zasłony...jak po otwarciu okien.

    Zerwała się przestraszona, ale okna były zamknięte. Przewinęła dziecko i poczuła bliskość męża! Od tego czasu zawsze wstawała bez ociągania się...na każde kwilenie maluszka!

    Dzień ciężkiej pracy dobiegał końca...już około 19.00, ale musiałem asekurować podawanie krwi, bo nie mamy dyżurnego. Nagle okazało się, że na dyżur do pogotowia nie zgłosił się lekarz. Zastępstwo okazało się nieprzypadkowe, bo otrzymałem wyjazd do zgonu dziecka.

    Na miejscu zastałem zrozpaczoną matkę i faktycznie stwierdziłem, że dzieciątko nie żyje.

-  Jak córeczka miała na imię? 

-  Marta!

    Przypomina się moja córeczka, która też miała na imię Marta i zmarła w pierwszym roku życia. Ta śmierć sprawiła całkowite odejście od wiary mojej żony. Powiedziałem jej o tym i zacząłem ją pocieszać. Wskazałem, że to jedna z większych prób na ziemi. Bardzo często ludzie winią o to Boga, bo traktują śmierć jako unicestwienie i karę!

    Dzisiaj, gdy to opracowuję przypomniało się spotkanie (08.01.2013) z kolegami psychiatrami (profesorami). Zapytałem ich co zalecają takiej właśnie matce? Wskazałem, że pacjentów w rozpaczy kieruję do Boga i Matki Najświętszej. Proszę ich o przyjęcie i ofiarowanie cierpienia z przystępowaniem do Eucharystii.

- To matkę zmarłego dziecka kieruje pan do Matki Bożej?

- Wiem, wiem, że trzeba do psychologa, ale najczęściej psycholog wymaga pomocy innego psychologa...

     Przed zaśnięciem jeszcze raz poprosiłem Pana Jezusa z wielką mocą w sercu: „Panie Jezu pociesz tą rodzinę i daj im siłę! Błagam, pociesz ich!"...                                                                                                                                                                                                                                  APeeL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 15 czerwiec 1989

Odsłon: 978

     Podczas przejścia do pracy prosiłem Pana Jezusa o pomoc...bez kontaktu z Bogiem nasza dusza jest obumarła, a demon podsuwa świat zewnętrzny: ten buduje dom, tamten się bogaci, a ten ma piękną żonę, itd!

   Oni nie wiedzą, że otrzymali to wszystko od Boga. Ci, którzy mają wszystko uważają, że jest to tylko ich zasługa. Nawet czują się ważniejsi, pewni swego, a nawet pyszni. „Bóg? Kto to? Nie, ja nie wierzę w zabobony.”

    Wszystko na tym świecie jest przelotne i przechodzi z rąk do rąk. Twój wnuczek może zamieszkać w wilii, która kłuje teraz twoje oczy. Na tym tle ważniejsze jest zawołanie (wezwanie) przez Boga Ojca, a dalej wybranie, bo wezwanych jest wielu, a wybranych garstka.

   Większość myli wybranie, które wg praw ziemskich oznacza: stanowiska, zaszczyty, nagrody i odznaczenia z pełnią chwały. Wybranie przez Boga oznacza różnego typu współcierpienia, bo wówczas wszystko widzisz w Światłości Niebieskiej z perspektywą życia wiecznego.

    Takiego czeka bezmiar prób, uniesień duchowych i upadków, które są coraz boleśniejsze, bo drabina do Nieba ma wiele stopni, a Szatan krąży przy takich jak lew ryczący.

   To jest pokazane na ćwiczeniach olimpijczyków. Ilu startuje, a ilu zdobywa dyplomy. Tak też jest ze świętością, która jest celem wybranych. Pomaga nam nieogarnięta miłość i miłosierdzie naszego Pana.

   Ten świat niesie swoje cierpienia (zazdrość, rywalizacja, złoto, władza, seks, itd.). Po przebudzeniu doznajesz schizofrenii, a nie można służyć Bogu i mamonie. Dopiero odnalezienie drogi do Boga sprawia, że doznajemy ukojenia, a cierpienia służą naszemu uświęceniu.

   Mamy przewagę nad „żyjącymi dla życia”, bo śmierć dla nas jest powrotem do Ojczyzny Niebieskiej, gdzie jest mieszkań wiele. Normalni w to nie wierzą, uśmiechają się, ale wciąż krąży nad nimi widmo śmierci czyli końca („zakopania”). Masz wszystko i musisz to zostawić...

                                                                                                                                 APeeL

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 14 czerwiec 1989

Odsłon: 882

    Tuż po przebudzeniu myśli uciekły do mojego pragnienia ewangelizacji. Tego nie pojmie człowiek żyjący tylko tym światem. Po zawołaniu przez Boga pragniesz to rozgłaszać, mówisz tylko o wierze („wciąż o tym samym”). Nie dziwią różne kluby hobbystów, ale ten, który stawia na pierwszym miejscu nasze zbawienie budzi niesmak.

    Wówczas miałem pragnienie spotkania się z uwięzionymi. Takim więzieniem jest ziemia, bo nasze dusze zostały obarczone ciałami. Wprost jestem na takim zebraniu, gdzie mówię o tym, że tutaj też można dążyć do zbawienia...nawet jest to pokazywane na zakończeniu kary, a odpowiednikiem jest czas naszego zesłania na tym świecie.

   Każdy dzień trzeba zaczynać od modlitwy Jezusowej! Jest to normalna rozmowa z Panem Jezusem. Przecież nikt nie będzie wiedział, że to czynisz (w myślach). Nawet sam zacząłem tą modlitwą: „Panie Jezus zaczynem z Tobą jeszcze jeden dzień życia. Bądź ze mną, pociesz, pomóż i prowadź mnie. Jezu Chryste, zmiłuj się nade mną.”

   Nie wiem jak żyją inni...bez takiego modlitewnego zawołania. W czym znajdują pocieszenie?Jaka to beznadziejność! Po kilku zawołaniach napłynęła moc i wielkie ukojenie duchowe.

   Myśli wzniosły się ku zbawieniu (diabeł często myli to słowo na „zabawienie”). Podstawowe jest tutaj uwierzenie, że naprawdę istnieje inny świat! Musisz zapragnąć powrotu!

   W przychodni - jak zwykle było dużo pracy i bałagan - z różnymi stresami, a zarazem radość z rozmów z pacjentami. Jak mogę pocieszam tych, którzy miotają się w tym ziemskim tyglu.

- Musi pani mieć coś swojego na starość...jakąś ławeczkę!

- Nie uwierzy pani, ale ja przyzwyczaiłem się szafy w tym gabinecie!

   Inna znalazła sobie pocieszenie u córki i zięcia, którzy nie są takimi, jak sobie wymarzyła. Zaleciłem, aby spełnienia szukała wyżej, nie martwiła się o każdy dzień, przecież jesteśmy więcej warci od dwóch wróbli, które Pan Bóg żywi codziennie.

   Jestem zmęczony (już 16.00), a oprócz pracy w przychodni zrobiono mnie „ordynatorem” oddziału wewnętrznego (bez dyżurów lekarskich), który został stworzony dla ważnego kolegi bez specjalizacji z chorób wewnętrznych. W czasie jego urlopu zastępuję go, a po pracy jestem „pod telefonem”.

    Poczekałem na podłączenie krwi (umierającej z powodu nowotworu) i po stwierdzeniu, że wszystko jest w porządku zaleciłem zwrócenie się do lekarzy w pogotowiu (ten sam budynek), ale właśnie byli na wyjazdach! 

    Nie wolno mi odjechać, ale żona czeka i należy mi się chwila wytchnienia na ławeczce działkowej. W tym momencie przypomniało się całodobowe dyżurowanie polskiego zesłańca w Uzbekistanie, lekarza przy dziewczynie, która nie mogła urodzić.

   Na ławeczce zostałem porwany do Boga:

„Dziękuję Ci Panie

za światło i ciepło

za chwilkę ciszy i milczenia

za śpiew ptaków od lasu odbity

za wiatr i drżenie liści.

Dziękuję Ci Panie za Twą moc...słaby wśród słabych!”

                                                                                                                           APeeL