Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 17 październik 1989

Odsłon: 1376

     W  środku nocnego dyżuru w pogotowiu jechaliśmy z porodem, a ja odmawiałem: „Zdrowaś Mario”. Jakże piękna to modlitwa. Łzy zalewały oczy, sączyłem słowa, robiłem przerwy i w ten sposób wielbiłem naszą Matkę!

    Podczas odmawiania: "Ojcze nasz" wprost ujrzałem Boga, Światłość Wiekuistą, która płonie w każdym z nas...jak świece na cmentarzu. Popłakałem się i zawołałem: „Panie zmiłuj się”! 

    Ten zapis przypomniał się dzisiaj (29.12.2012) na Mszy św., gdy wzrok zatrzymała szopka z Dzieciątkiem i napisem: „Bóg z Boga, Światłość ze Światłości, Bóg Prawdziwy z Boga Prawdziwego”. Pan Jezus został zrodzony z Ojca, a my jesteśmy tylko stworzeni.

    Wówczas zdziwiony ujrzałem nasze karetki pędzące na światłach bez sygnałów...jak złowieszcze widma! Tak, bo właśnie kierowca zasnął i „Polonez” wpadł do rowu...cztery osoby  zostały ciężko ranne. Ludzie odpoczywają, wstają rano i nie wiedzą jakie tragedie rozgrywają się w „tej nocnej ciszy”.

    Rano, w drodze do przychodni ponownie odmawiałem: „Zdrowaś Mario", a przy słowach...”i w godzinie śmierci naszej” poprosiłem Matkę Bożą o pomoc, bo mam tylko jedno pragnienie, aby nie umrzeć śmiercią nagłą!

    Pragnę odejść z tego padołu z modlitwą, pożegnaniami i przy palącej się gromnicy. Taka śmierć jest radością i pocieszaniem dla tych, co czekają na odjazd z peronu  zwanego „z i e m i a”.

    W poradni trafiłem na normalny „młyn” w którym najzdrowsi („utrwalacze” władzy ludowej) wchodzą pierwsi, bo mają uprawnienia! Słabi siedzą cichutko i czekają na swoją kolejkę...nie pcha się nawet malutka kobieta z wielką skoliozą i połamanymi żebrami! Dziwne, bo biła od niej wielka radość.  

 Do gabinetu weszły też dwie kobiety. Starsza podała mi książkę:  „Ojciec Pio", którą już przeczytałem. Druga to żona pacjenta przykutego do aparatu tlenowego. Wszystko jej zapisałem i powiedziałem, że podczas ostatniej wizyty uciekłem od jej męża, bo zaczął opowiadać o swojej chorobie od początku!

    - Pocieszenia musi szukać razem z panią u Boga, a nie zamykać się w swoim świecie. Poprosiłem właścicielkę książeczki, aby pożyczyła mu, a gdy przeczyta zwrócę. To nie było przypadkowe, ponieważ po wizycie w modlitwie oddałem go w opiekę Boga!

    Kończy się jeszcze jeden dzień udręki. Biedna chora chce płacić, a ja proszę, aby pomodliła się za najgorszego we wsi! Pan Bóg na próbę podsunął bogatą, która też chce płacić, a ja odmawiam przyjęcia pieniędzy, bo „nie chcę, nie trzeba, bo to drobnostka”.

    Pacjentka nie wiedziała jak mi podziękować i powiedziała w końcu: „Bóg zapłać"! Wielka radość zalała serce, bo to największa zapłata na zakończenie pracy (była ostatnia)...

APEL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 16 październik 1989

Odsłon: 855

    Ruszyłem samochodem do pracy z towarzysząca muzyką, a moje serce zalała tęskna miłość za Panem Jezusem. Zarazem napłynęła moc do pracy z pragnieniem pomagania cierpiącym. Wyszedłem do przychodni ze spuszczoną głową...jako ludzka dusza!

- Masło już po 3 tysiące! Niedługo niczego nie będzie!

- Tak, ale Pan Jezus nawet głowy nie miał gdzie przyłożyć...

    Teraz jest u mnie zmartwiony człowiek, bo skradziono mu całe stado gęsi. Łatwo to dokonać: trzeba gęsi zagonić na drugi brzeg (jeżeli pływają), później złapać przywódcę stada i jego szyję włożyć pod skrzydło, a wówczas nawet nie piśnie!

   Kobieta opowiada wydarzenie ze swojego dzieciństwa, gdy z chorym biodrem trafiła do księdza uzdrowiciela i...była świadkiem wypędzania diabła!

   "Około tysiąca ludzi ustawiło się w dwuszeregu (rożni, różne choroby). Po ogrodzeniu wokół kościoła chodziła młoda kobieta przyprowadzona przez 4 mężczyzn. Chodziła po ogrodzeniu balansując rękami. Mężczyźni z rodziny złapali ją i ustawili w kolejce oczekujących.

   Nadszedł ksiądz, który nalał jej wody święconej za kołnierz, a ona ryczała nieludzkim głosem. Nalał jej do ust, ale wypluła to na niego. Osunął się od niej i z wielkim spokojem modlił się. Trwało to pewien czas, przestała krzyczeć, a później uklękła przed ołtarzem i modliła się. Wszyscy byli zaskoczeni i powstała wielka cisza"...

   Pacjent stracił piąty palec ręki lewej, a cała jej wartość to prawy kciuk i palec wskazujący.

- Palec nieważny to co jest ważne? - Myśli i serce...

   Dla odmiany płacze bogata chora z powodu męża!

- Znam was oboje i niepotrzebnie pani szuka w nim pocieszenia! Nie znajdzie pani pocieszenia w stworzeniu. Musi pani szukać wyżej!

- Gdzie wyżej?

- Tylko Stwórca może panią naprawdę pocieszyć!

   Po 8 godzinach ciężkiej pracy - na dyżurze w pogotowiu - stała się cisza (16-21.00)! W tym czasie słuchałem oceny „osobistości dnia dzisiejszego” wg Stefana Kisielewskiego:

Wałęsa - świetny polityk, w tej samej rozmowie powtórzy czyjąś myśl jako swoją!

Kiszczak - spotkał się ze swoimi więźniami przy okrągłym stole!

Jaruzelski - mierzy na Wawel!

Rakowski - nerwus, który obraził się na własny naród!

Mazowiecki - żona prosiła, abym nie mówił nic złego o Tadeuszu!

    Po tym z „Dialogu” św. Katarzyny ze Sieny popłyną zalecenia:

<<Proś Boga w pokorze i modlitwie. Proś! Proś! Proś! Zawsze ci da...czasem doświadczając będzie kazał czekać! Wołaj - odpowie! Pukaj - otworzy! Proś - da ci! Wołaj do Boga i Jezusa o miłosierdzie dla świata...to jest znakiem, że kochasz Boga! Wołaj o miłosierdzie dla innych!>>

    Dziwne, bo właśnie robiłem to wczoraj przed snem! Przecież nie wiedziałem, że będę czytał te słowa. W końcu zawołałem:

    „Panie mój! Kim jestem dla Ciebie, że to wszystko mi pokazujesz? Czym się zasłużyłem? Dlaczego mnie wybrałeś do swojej służby? Dlaczego pomagasz mi w tej pielgrzymce?...pokazujesz siły złe i radość Jezusową! To sprawiła Twoja Miłość. Prochowi marnemu, nicości pokazałeś Światłość Prawdziwą! Wiem już, że nie wolno sądzić innych...szczególnie sług Twoich!”

   Dalej było zalecenie rozpaczania nad męka Zbawiciela. Nagle „ujrzałem” Pana Jezusa wleczonego ulicami Jerozolimy. Popłakałem się, chwyciłem twarz w dłonie i z głębi serca krzyczałem: "Jezu, Jezu, Jezu!”. Tak długo trwała wielka cisza, a właśnie w tym momencie policjanci z hukiem przyprowadzili dwóch pijanych kierowców!

    Jeszcze wyjazd do mojego pacjenta od kilku lat przykutego do aparatu tlenowego. W ciemnej karetce chwyciłem twarz w dłonie i powtarzałem prośbę: „Panie Jezu pociesz go! Proszę pociesz! Proszę, proszę, proszę...”.

                                                                                                                                  ApeeL

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 15 październik 1989

Odsłon: 829

    Pan wskazał, aby opracować ten zapis 28.10.2018...tuż po północy, a właśnie czytałem książkę „Dzisiaj trzeba wybierać”, która jest zapisem rozmowy Tomasza P. Terlikowskiego z ks. Piotrem Glasem.

    Jeżeli interesujesz się walką duchową musisz kupić także następną „Dekalog”...na pewno nie pożałujesz. Jeszcze bardziej zdziwiłem się moim świadectwem wiary z tamtego dnia, bo już na początku nawrócenia śledziłem metody działania Szatana, upadłego Archanioła o nadprzyrodzonej inteligencji...w czynieniu zła.

   Każdy, kto miał do czynienia z Bezpieką zna te metody, które zastosowano także wobec naszego Zbawiciela. Przypomniał się symboliczny sen w którym ujrzałem wizerunek Pana Jezusa trzymającego żołnierską czapkę. Pomyślałem o czekających mnie próbach i poprosiłem o małe, bo jestem jeszcze słaby!

   Właśnie ks. Piotr Glas mówi w aktualnej książce („Dekalog”) na str. 46-47: „Codziennie toczy się walka o każdego z nas /../ zapomnieliśmy, że jesteśmy powołani do walki /../ wysiłku duchowego, który podejmujemy”, aby pokonać własne słabości i grzechy w zmierzaniu do Boga. Jest to zadanie dla komandosów Boga, bo diabeł chce nas pokonać i „stosuje bardzo różne, czasem niebezpieczne metody”.

   To dzisiaj wiem, ale nie spotkałem słowa o boju duchowym w naszych myślach, a już wówczas zauważyłem, że jest to miejsce precyzyjnego działania świata demonów.

    Wróćmy do mojego dziennika i zmęczenia koszmarami sennymi, a zarazem radości, bo pierwszy raz o 6.55 udało mi się usłyszeć w audycji radiowej: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”. Trzy razy wstawałem, bo nie chciało mi się nastawić budzika, aby usłyszeć te słowa.

   Podczas przebiegu Mszy Św. dowiedziałem się, że Eucharystia to dziękczynienie! Podczas podniesienia - na szczycie uniesienia duchowego - moje myśli pobiegły do Wigilii (najpiękniejszego dnia roku) i do....śledzi! Zorientowałem się o tym po Eucharystii!

   Czy ktoś obserwuje te sztuczki? Jak zachowuje się zwykły człowiek, który te myśli traktuje jako swoje. Ja się pilnuję i cóż wyszło...śledzie w głowie!

                                                                                                                                   APeeL

 

 

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 14 październik 1989

Odsłon: 1426

    Obudziłem się z przeświadczeniem, że wszyscy ludzie na ziemi są zjednoczeni. Jesteśmy cząstką Boga jak iskry z ogniska i mamy do Niego wrócić!

    Karetką pogotowia jedziemy do pacjentki, a ja zacząłem odmawiać: „Zdrowaś Mario"...dopiero po 45 latach pogaństwa odkryłem piękno modlitwy różańcowej.

     Przypomniały się słowa o. Jacka Salija, który napisał, że to  m e l o d i a  duchowa służąca wyciszeniu, bo w niej zawarta jest cała istota wiary chrześcijańskiej:

- w tajemnicach radosnych rozważamy niepojęte wydarzenia (Syn Boży stał się jednym z nas)

- w tajemnicach bolesnych medytujemy nad dziełem odkupienia

- a chwalebne kierują nas ku powołaniu do życia wiecznego.

    Wyobraź sobie, że po czasie wracasz do swojego prawdziwego domu, gdzie wszystko jest wymarzone. Przykre jest to, że ludzie nie wierzą w „życie po życiu” z powrotem do Raju!

    Po latach mogę powiedzieć, że podczas modlitwy w uniesieniu duchowym („zawołaniu przez Boga”) myślenie jest wyłączone, a bliskości Boga z nagłymi błyskami Jego Światłości nie można przekazać naszym językiem. 

    Pacjentka szykowała się, bo jest zabierana do szpitala, a ja w tym robiłem lustrację obejścia. Bardzo lubiłem takie wkraczanie w codzienne życie różnych ludzi. Właśnie podbiegł do mnie malutki piesek spragniony miłości i zaczął się łasić, a po głaskaniu był bardzo zadowolony.

    Gospodyni ma aż 5 wielkich kogutów. Każdy z nich - wg swojego sprytu - na moich oczach wołał do siebie partnerki...udawał, że wygrzebał z ziemi smaczny kąsek. Tak unikał zatargów z innym królami podwórka, bo kury same do niego leciały!

    Dzisiaj, gdy to przepisuję (01.01.2013) pani Gesslerowa trafiła do karczmy „Polany” pod Giewontem, gdzie serwowano rosół - wodę!

    Przypomniał się test, który robiła mi ateistka-specjalistka z psychiatrii podczas badania mojej łaski wiary. Podała mi do wypełnienia „ruski” test, gdzie było pytanie o rosół. Jest jasne, że nie ma rosołu bez wody i mięsa, ale dla mnie najważniejszy był pieprz.

    Tak potwierdziła „brak kojarzenia”, a dodatkowo oskarżyła mnie o pisanie anonimów do jej pracy. Anonimy pisała, ale razwiedka, bo po latach „szpiegostwa” miałem stać się chorym psychicznie (urojenie prześladowcze). To typowa metoda na śledzonych, bo przecież niemożliwe jest, aby tylu ludzi chodziło za gościem...

    Nie mogę przypomnieć sobie nazwiska kierowcy karetki, bo jeden z nich miał ksywę: kogut...sam zobacz ile skojarzeń duchowych daje zwykłe zdarzenie!

APEL