Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 05 marzec 1990

Odsłon: 1094

    W drodze do pracy słuchałem nagranego nabożeństwa. To są bardzo przyjemne chwile i nie chce mi się wysiadać z samochodu.

    Nie raz będę musiał porzucać pociechy duchowe, oraz chęć modlitwy dla zwykłych uczynków wynikających z obowiązków. Ciężko, ciężko, narasta rozdrażnienie...aż muszę prosić Pana trzy razy o pomoc.

    Wraca radość serca, pocieszam, staram się i działam z pogodą. Tak dotrwałem do obiadu, a podczas zejścia do stołówki zawołałem: „Panie Jezu dziękuję Ci za dar pracy, możliwość niesienia pomocy, pocieszania i za poczucie bycia Twoim synem”.

   Tak chciałbym teraz modlić się, usiadłem na stołówce, podparłem głowę dłonią i trwałem przez chwilkę w Bożej Radości. Personel schodził się, zaczął się szum, gwar i przeszkody. To dopiero początek nawrócenia, a już bliskie są mi słowa z „Dialogu” św. Katarzyny ze Sieny, że idąc za Jezusem już w tym życiu doznam rozkoszy, której nie może opisać.

    „Idź za Jezusem z miłością i cierpliwością”...taka refleksja i pomysł, aby w pokusach i udrękach rozpoczynać czytanie duchowe, a dzisiaj, gdy to przepisuję wiem, że to jest jakieś marzenie.

    Myśl wróciła do ułamkowego snu w nocy w którym napłynęło refleksyjne pytanie: czy chciałbym już pobiec za Jezusem? Ale zgodnie z moim obecnym stanem odpowiedziałem, że jeszcze nie teraz, bo tutaj mam wiele pracy, muszę wzrastać w oczekiwaniu na wyznaczone zadanie. Wiem, że to się stanie!

    Po powrocie do gabinetu doznałem pocieszenia, bo z radia płynęła melodia „Białe róże”, ale na ziemię sprowadziło mnie badanie brudnego wdowca. Przypomniała się jego żona, bo żądała, abym odwiedził ją w odległym szpitalu! W jej poczuciu ja byłem jej wybranym lekarzem (przez nią), ale ja jej nigdy nie wybrałem (musiałem ją leczyć)!

   Tak też jest z Bogiem Ojcem, który przychodzi do cichych, pokornych, cierpiących w milczeniu i zawsze jest z nimi. Nie biegnie na rozkaz do tych, co krzyczą głośno z żądaniem pomoc, która im się należy!

    Wróciła też sprawa staruszka, który zanieczyszcza się, a nie ma w zaopatrzeniu medycznym specjalnego pasa. Tak trudno niekiedy pomagać, a dziadek mieszka z dwoma starszymi synami i jest im ciężko.

    Już wówczas myśl krążyła wokół naszej wolnej woli dzięki której możemy czynić dobro w  m y ś l a c h, słowach i uczynkach, a pomaga nam w tym sumienie.

                                                                                                                                 APEL

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 04 marzec 1990

Odsłon: 1001

    W śnie mam kłopot z chorym dzieckiem, pojawiła się teściowa (nie żyje)...otwieram oczy z przeczuciem, że stanie się coś niedobrego. Żona już nie śpi, leży zbolała i raczej zła. Nawet dobrze, bo nadeszła myśl o porannej Mszy Św.

    Idę wolno do Domu Boga i proszę Pana Jezusa o „Światło dla wielu ludzi z tego miasta, o wiarę dla wahających się i siłę dla słabych”. Udało mi się znaleźć dobre miejsce...”dziękuję Ci, Panie Jezu...dziękuję”.

    Zaczyna się nabożeństwo, a napadają kuszenia, które mają wielką moc, bo płynie właśnie intencja za bogatych i niewierzących. Jakby zapomina się o biedakach, a trafię później na pogrzeb takiego. Zły podsuwa, aby u prawdziwego kapłana zamówić sobie mszę! Wracają też pretensje do redakcji katolickiej audycji radiowo-telewizyjnej!

    „Panie Jezu odsuń ode mnie te myśli i pokusy...proszę”. Jak to jest u innych, zwykłych ludzi, którzy przez całą Mszę Św. rozglądają się! Kapłan zbyt szybko czyta, a jego głośny śpiew nie ma odpowiedniej ekspresji.

    Zamiast "Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata" powinno być "Jezu Chryste, Zbawicielu, który wszystko wybaczasz zmiłuj się nade mną". Nie dziw się, ale tak jest na początku nawrócenia...wówczas chcesz wszystko "naprawiać".

    Wracam, omijam ludzi i z wielkiej tęsknoty krzyczę: "Jezu, Jezu, Jezu...". Wstąpiłem na cmentarz i zauważyłem, że duży sens ma pisanie na tablicy: "proszę o Zdrowaś Mario”, a jeszcze lepsza byłaby prośba „o małe cierpienie zastępcze”. Ja w tym czasie modlę się za tych, którzy leżą w zaniedbanych grobach.

    Smutnie śpiewa kapela weselna...o miłości, która z czasem gaśnie. Tak jest z naszą miłością (u celebrytów trwa 2 lata), a miłość do Boga Ojca i Pana Jezusa rośnie z czasem i jest wieczna!

     Po telefonie od rodziny, że „matka jest chora” muszę odwiedzić rodziców. Ojciec lat 80 opowiada o komornikach, zamiataniu, szambach i ziemskich kłopotach. Powiedziałem mu, że jest między światami i cóż go to obchodzi? Dzisiaj jest dzień w którym trzeba mówić o Jezusie i być w kościele.

    W niedługim czasie zostawił to wszystko bez podziału, a ja dotychczas nie otrzymam nawet złotówki...z dwóch placów z domami w centrum rodzinnego miasteczka.

                                                                                                                            APEL

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 03 marzec 1990

Odsłon: 1129

    Wczoraj podczas porannej audycji dla dzieci kapłan wskazał, że na ziemi jesteśmy w labiryncie, a drogę wyjścia wskazuje nam słowo „tak” powiedziane Bogu Ojcu. Dzieci z kapłanem pięknie śpiewały „Jezus Chrystus jest moim Panem”.

    Jakby na ten czas pojechałem stwierdzić zgon u mojego pacjenta, którego namówiłem do wezwania kapłana i przyjęcie Ostatniego Namaszczenia. Teraz dopiero wiem, że postąpiłem słusznie, bo miałem wątpliwość czy jest to zadanie lekarza.

    To jest niezrozumiałe dla ateistów, ale dzisiaj, gdy to przepisuję (23 stycznia 2017r.) wiem, że jesteśmy jednością psycho-fizyczną i duchową, którą negują koledzy psychiatrzy. Gradacja jest następująca: jestem człowiekiem, następnie katolikiem, a na końcu lekarzem. Mężczyzna był już ubrany w czarny garnitur, a jego twarz i ręce miały intensywnie zażółcone...

   W naszej drodze życiowej wielu wpada na manowce...także duchowe (św. Jehowy, sekta "Niebo", wierzący niepraktykujący, itd.). Ten pacjent  podziękuje mi, gdy się spotkamy w Królestwie Boga Ojca!

   Po wstaniu przeczytałem w „Dialogu” św. Katarzyny ze Sieny...najkrótszy program życia: cierp z miłością! Nadeszła myśl wyjaśniająca istnienie cierpienia. Zakładając dualizm wszystkiego...przeciwieństwem uciech ziemskich (w tym radości cielesnych) są cierpienia, a w nich radości dla duszy.

  W skrócie: przyjemności (ten świat) - cierpienia (tamten świat), ale zważ, że ja jestem dopiero na początku drogi (dwa lata po nawróceniu) i chcę rozwikłać Tajemnicę Stwórcy (dzieciątko wciąż pytające swojego ziemskiego tatusia...).

     Inny jest przebieg cierpienia u ludzi wierzących, a inny u oddalonych od Boga:

      wierzący  powierza Bogu swoje troski, a nawet je przekazuje, uświęca i przez to staje się mocniejszy

       niewierzący miota się, złorzeczy, nasila to wrogość do Boga, bo „gdyby był”...nawet wierzący może się odwrócić!

     Dzisiaj, gdy to przepisuję dałbym radę, aby nie iść tą drogą, bo Szatan ma nieskończony repertuar pytań, których zadaniem jest budzenie zwątpienia, szydzenia z wiary...przecież „mamy już XX wiek”. Wejdź na mój wątek, a zobaczysz potwierdzenie tego: Wszystko jest prawdziwe w Kościele Katolickim apel1943 (www.gazeta.pl Forum Religia)

    Niektóre zdania z „Dialogu” św. Katarzyny wywołują wielką tęsknotę i ból, nawet pewną przeszkodę, bo wprost nie mogę czytać tej Prawdy. Szczególnie wzmianka o Niebie, gdzie podobne sobie istoty, pełne miłości uczestniczą we wspólnej radości.

    U mnie taka tęsknota za bratnimi duszami istnieje od dawna. Gdzie ich szukać i jak je rozpoznać, że nie są fałszywe. Tutaj już pragnę szerzyć Miłość Jezusową i dlatego chce mi się wołać do całego świata: „otwórzcie granice, zniszczcie broń, dobrzy niech opiekują się złymi, dzielcie sprawiedliwie, niech praca będzie dla każdego, a jedni niech służą drugiem”.

   Bóg Ojciec dał każdemu zwykłe światło (rozumu) i przy pomocy tego światła należy dążyć do szukania Prawdy. Nie wolno zgasić tego światła. W tym momencie wielki pokój wstąpił w moje serce, przypłynął żal, że nie milczałem w ciągu dnia.

    Położyłem się cichutko obok żony i pod kołdrą złożyłem ręce jak dziecko i prosiłem Pana Jezusa o łaskę dla wielu ludzi.

                                                                                                                             APEL

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 02 marzec 1990

Odsłon: 996

    Na rowerze pędziłem z dużej góry w gliniastych koleinach. To sen symboliczny, ale tak jest w naszym życiu, bo wielu pędzi, a nie pamięta o czekających nas przeszkodach!

   Myśli wróciły do wczorajszego wieczora i byłem pod wrażeniem przeżyć duchowych. Na początku pracy w przychodni, a dzisiaj jest Pierwszy Piątek całkowicie zapomniałem, że postanowiłem działać w pokoju, a wyraźnie narastało rozdrażnienie.

   W pewnym momencie poprosiłem: „Panie Jezu odsuń te kuszenia”, bo moje myśli uciekały do oprawców mordujących żołnierzy AK, a w tym czasie z radia płynął program o metodach śledztwa i mordach.

   Myśl uporczywie wracała do szatańskiej organizacji, która - jak się teraz okazuje - chciała zabić J.P.II! W tym czasie narastała niechęć do moich współpracowników, a zły wpychał do mojego serca zatwardziałość! W porannej słabości nie mogłem sobie z tym poradzić.

    Po przejściu kuszenia wszystko staje się odległe. Pan ma czas i każdy do Niego przyjdzie! Zwolniłem tempo, przestałem mówić, wróciła pogoda ducha i radość z humorem.

- Czy pani pali papierosy?...pytam 80-letnią staruszkę i śmiejemy się.

- Trzeba chować prosiaczka...pokrzyw brakuje? To może kozę, przecież w każdej chałupie są stare miotły!

   Trafiłem na wizytę do nędznej chatki z bardzo starą babulinką, która jest całkowicie niezdolna do samodzielnej egzystencji...trzeba ją karmić, ale odpowiadała na pytania, a po moich słowach, że jest teraz malutką dziewczynką...jej usta drgnęły w uśmiechu. Tam było tak dobrze, bo na ścianie wisiał wielki obraz Pana Jezusa z modlitwą o ochronę tego domu.

    Zły początek dyżuru w pogotowiu, bo w ręku miałem już pięć wezwań. Nigdy nie wolno narzekać, bo nic nie wiadomo. Właśnie trafiłem do sióstr zakonnych. Wyraźnie czułem dobrą energię w ich pomieszczeniach i tam też chciałbym posiedzieć w otoczeniu wizerunków świętych...z Panem Jezusem patrzącym z dużego kilimu.

- Tutaj jest dużo aniołów ...powiedziałem.

- Dziękujemy, będziemy się za pana modlić!

    W wielkiej tęsknocie wróciłem do pogotowia, położyłem się na łóżku i krzyczałem powtarzając: „Panie Jezu, ja chcę do Ciebie...Jezu nie opuść mnie”. W tym smutku głęboko zasnąłem, ale zerwano mnie do mojej pacjentki, która leżała sina i już nie żyła! Moja pomoc polegała na podwiązaniu jej szczęki!

     Chwila snu i zrywają...do dziadka z bólem brzucha w odległej wiosce, a ja po przebudzeniu zawsze mam specyficzny "humor":

- Musimy zabrać tabletki ożywiające...orzeźwiające, a może otrzeźwiające.

- Dla łatwiejszego trafienia specjalnie podpalili dla nas stodołę.

- To koło sołtysa...a, to ten, co doręcza ludziom pisma i donosi do władzy.

- Za nami jedzie MO - zapytamy ich przez radio, ale nie wiadomo czy znają się na żartach...

    Starzy ludzi, stara chata, stary zapach, brud i bałagan, kupa łóżek z pierzynami...szybko podaję zastrzyk i na jego efekt czekam na dworze!

   Po powrocie próbowałem czytać o modlitwie, ale kolega zawyrokował, że „trzeba iść spać”, bo 40 lat po wojnie dyżurujemy w piwnicznej norze! Ja nagle ujrzałem obdarowanie przez Boga Ojca i uświadomiłem sobie jak pustym byłoby moje życie bez Niego!

                                                                                                                      APEL