Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 08 czerwiec 1989

Odsłon: 751

   Dzisiaj mam dobry dyżur w oddziale wewnętrznym z potrzebnym snem. W ciszy nocnej czytałem, że trzeba ujrzeć swoje słabości i zapytać o sens tego życia.

   Tamten i ten czas zmieszały się, bo pasują tutaj rozważania z kasowanego blogu przez Onet.pl z 09.04.2009 roku:

1.  jaki jest sens i cel naszego życia?

    Zapamiętaj; celem naszego życia jest nawrócenie i zbawienie (powrót duszy do Nieba).  W Piekle był konkurs na najlepsze kuszenie. Wygrał demon, który wmawiał ludziom, że na powrót do Boga (nawrócenie) mają jeszcze czas i mogą to zostawić na późniejsze lata (emerytura).

   Proszę Cie, a nawet błagam...nawróć się już w tej chwilce (w sercu), a jutro przystąp do Sakramentu Pojednania. Jeden z redaktorów „Super Stacji” stwierdził; „proszę mnie nie obrażać…ja nie jestem katolikiem”, a prof. Joanna Senyszyn oburzyła się po zapytaniu o noszenie krzyżyka, którego się brzydzi!

   Szkoda, że nie przyznali się do bycia poganami, bo w judaizmie jest to goj, w islamie niewierny pies, a u nas samo słowo oznacza wieśniaka.

2.  czy „coś tam jest”?

    Nie coś, ale Osobowy Bóg Ojciec, który czeka na nasz powrót…dowiesz się wszystkiego po śmierci, ale będzie za późno!

3.  czy jesteśmy tuż po śmierci?

   Śmierć to początek naszego życia wiecznego: odrzucamy ciało („proch z prochu”), które jest nieprzydatne w świecie duchowym. Zarazem w tym momencie zostaje uwolniona dusza, która została wcielona w ludzki embrion (po połączeniu plemnika z jajeczkiem). Tak „rodzimy się” dla życia prawdziwego. Z tego wynika, że jesteśmy natychmiast po śmierci  z błyskawiczna lustracją.

4.  czym różni się małpa od człowieka? Małpa nie ma duszy i gnije po zdechnięciu...

    Wróćmy do tamtego czasu. Bardzo cierpię z powodu napadów tęsknej miłości za Bogiem Ojcem, które pojawiają się w nagłych błyskach, a wówczas zapominam o całym świecie. To tak jak u małego dzieciątka, które biegnie - pełne miłości - do ziemskiego tatusia.

   Spojrzałem na zdjęcie naszego papieża modlącego się u grobu Ojca Pio, a łzy zakręciły się w oczach, bo ten sługa Pana Jezusa czuwa nad moim domem i rodziną.

   Wielkim cierpieniem jest też stykanie się z ludźmi cierpiącymi i niewierzącymi. Wczoraj w TVP „Telewizja nocą” pokazywano taką zbłąkaną owieczkę, która od 16 lat ma stwardnienie rozsiane...chorobę nieuleczalną i postępującą. Dziewczyna bardzo cierpi, ale nic nie słyszała o Panu Jezusie.

   Natomiast rajdowiec Andrzej po wypadku jest sparaliżowany. Piszą o nim, bo dopiero na łóżku odkrył, że Stwórca istnieje. „Bóg to miłość i radość. Oddałem Mu swój ból, teraz wszystko wytrzymuję, więcej widzę i czuję. Jest szczęście małe (być szczęśliwym) i duże (uszczęśliwiać innych).” Tak w skrócie przedstawia się odnalezienie Boga.

   Dzisiaj miałem ciężki i długi dzień pracy w przychodni. Wreszcie koniec..do rogu ulicy odprowadziła mnie suka, która żyje przy przychodni. Kątem oka obserwowałem czy idzie za mną...doszła do mojego domu. Nigdy nie robiła tego i nie wiedziała gdzie mieszkam.

   Tak właśnie szedł przy mnie Pan Jezus, ale ujrzałem to dopiero po 43 latach...rozpoznałem Go, „zobaczyłem” i „usłyszałem”, że woła do mnie po imieniu!                                                                                                             APeeL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 07 czerwiec 1989

Odsłon: 807

   Podczas wyjazdu karetką o 6.20 pomyślałem o naszej relacji z Bogiem Ojcem: czy życie powinno składać się tylko z dążenia do Boga i czy Bóg tego pragnie? Widzę to następująco: Bóg Ojciec, a poprzez Niego ludzkość stanowi jedność, bo w każdym z nas jest Jego cząstka (dusza).

   Przypomina to ognisko z iskrami, które Jego Światłością w naszych ciałach. To jest zarazem miłość wszechogarniająca, czynna, bo wiara bez uczynków jest martwa. Najlepiej ukazałaby to animacja...

   Tuż przed obiadem mojej pacjentce robimy urografię, a są to tortury typu średniowiecznego. Leżysz na zimnym stole bez poduszeczki pod głową, na brzuchu masz ucisk naprężany specjalnymi przyciskami, a do żyły podaje się szczypiący kontrast.

• To nic takiego mówi, dopiero wkładanie przyrządów do pęcherza...to jest męka.

• Gdzie pani szuka pocieszenia.

• W lekarzach...

• A gdzie znajdą pocieszenie lekarze, przecież ja także podlegam z panią i z innymi pacjentami wielkim udręczeniom. Moim pocieszeniem jest Pan Jezus.

• Ja też modliłam się...panie doktorze.

   Tuż przed snem czytałem słowa Ojca Pio: „Bóg dał mi łaskę rozumienia cudzej niedoli, a zwłaszcza wrażliwość na ciężki los biedaka. Dla osoby udręczonej wziąłbym chętnie na siebie wszystkie jej cierpienia...jestem zafascynowany chęcią poświęcania życia dla braci."

   Dzisiaj, gdy to przepisuję (1 lipca 2018 r.) wiem o tym, bo wszyscy mistycy czują to samo...ich iskry rozpalają w duszach miłość miłosierną, pragnienie współcierpienia z Panem Jezusem i uświęcania swoich cierpień. To proste, ale bez łaski wiary niewykonalne. 

   Pamiętaj, że nie ma nic ważniejszego od Boga, bo tylko z Panem Jezusem odsuniesz w swoich myślach grzech, który tam właśnie się rodzi. Można utracić narząd i nadal nim grzeszyć w myślach!

   Dzisiaj w pracy mam bardzo ciężki dzień, a dodatkowo jest zmiana pogody na wyż. W szczytach nawału chorych pomaga mi wymawianie słów: Bóg, Pan Jezus i Duch Święty.

   Koniec pracy, ale dalej przede mną dyżur w pogotowiu i pokusa wypicia "tylko kieliszeczka” z ręki pracownicy. Wypijam w świadomości, że należy mi się za ciężką pracę, bo alkohol też stworzył Pan Bóg...na nasze pocieszenie.

   Już dobrze, odprężenie, nadszedł pokój...to jeszcze po kieliszeczku. Przepisuję to i widzę ohydne mamienie nawróconego, który nie potrafi odróżnić dobra (wyrzeczenie) od „dobra” (pocieszenie). To śmiertelny bój, którego nieświadomi są nowicjusze wchodzący na ścieżkę prowadzącą do Niebieskiej Drabiny…

                                                                                                                    APeeL

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 06 czerwiec 1989

Odsłon: 507

 

 

   Bardzo mało ludzi prowadzi życie wewnętrzne (duchowe)...obok czynnego zewnętrznego. Wiem to, bo stykam się codziennie z pacjentami. Każdy człowiek powinien rozpoznać swoją drogę życiową i swoje powołanie! Jeżeli wybrałeś podążanie za Jezusem - w życiu codziennym - to dziękuj Bogu z całego serca i proś o łaskę wytrwania. 

   Na tej drodze spotkają cię napaści ze strony nieprzyjaciół duchowych i cielesnych. Nieznany autor w słynnym XIV-wiecznym „Obłoku niewiedzy" przedstawia teologię mistyczną. Wymienia tam cztery rodzaje życia, które rozpoczyna się i kończy na ziemi; 

pospolite

szczególne

samotnicze

doskonałe - osiąga się przy pomocy łaski Bożej (mistycyzm), który kończy się w Królestwie Bożym.

    Tutaj trzeba zaznaczyć, że prowadzący życie zewnętrzne martwią się o wiele, a na końcu o spokojną starość (zbierają dobra, które mają to zabezpieczyć). Teraz, gdy to, gdy to przepisuję (14.08.2019) mogę zapytać; jaką możesz mieć starość bez Boga? Szatan będzie straszył cię chorobami i śmiercią, chociaż wie, że śmierć to życie wieczne duszy. Ponadto będzie odciągał każdego takiego od Kościoła Świętego!

    Autor preferuje życie samotnicze (kontemplacyjne), ale to nie jest dla normalnych ludzi. Wiadomo, że samotnicy są "wśród nas"...w środku szumu, a nawet gwarze ulicznym. To są współcześni pustelnicy, którzy wybrali Boga jako cel swojego życia (bez życia w samotności).

   Nie uważam, aby był to warunek...Bóg nie stosuje takich podziałów. Jeżeli tym wybranym jest osoba obarczona wieloma obowiązkami ziemskimi...tym większa dla niej próba, bo wówczas bardziej tęskni za ciszą, modlitwami i pragnieniem osobistego kontaktu ze Stwórcą!

    Obecnie jestem prowadzony przez Ducha Świętego, tym bardziej zaskakują mnie rozważania z początku mojego nawrócenia. Ja jestem samotnikiem w centrum handlowym, w szumie ulicy i na jakimś ludzkim zgromadzeniu. Staje się to po odczuciu Obecności Boga Ojca z bólem tęsknej rozłąki, którą koi Eucharystia oraz moja modlitwa (instruktaż na stronie głównej).

    Jeżeli Bóg kogoś wybrał to nie znaczy, że jest bardziej święty od innych. W rozwoju duchowym także można dojść do groźnej pychy! Patrz na wielkich dostojników religijnych. Jeżeli jesteś wybrany tym większa jest twoja odpowiedzialność (dotyczy to także stanowisk cywilnych; co ujdzie normalnemu obywatelowi nie przystoi senatorowi).

    W oddziale wewnętrznym, który dorzucono mi do ciężkiej pracy...dobrze, że w przychodni miałem chwilkę spokoju i teraz chłonę święte słowa; <<Idź naprzód, nie oglądaj się wstecz...patrz czego ci jeszcze brak i jak masz osiągnąć doskonałość. Całe twoje życie musi być przesiąknięte tęsknotą za NIM! Nie myśl o Jego dziełach i co może ci dać...myśl tylko i wyłącznie o NIM>>.

    W takich chwilach napadają na nas siły niewidzialne! Właśnie wchodzi obcy, nie z mojego rejonu z synem do badania. Po czasie wracam do czytania; <<Pracuj wytrwale...dokąd trwa twoja tęsknota. Jeszcze nie wiesz co ona oznacza, ale wewnątrz serca pragniesz Boga z całej swojej duszy. /../ Porzuć wszystkie swoje zbłąkane pragnienia...pragnij tylko i wyłącznie Jego>>!

    <<Jeszcze nie możesz tego pojąć, ale twoja dusza jest na obraz i podobieństwo Jego. Tylko Bóg może zaspokoić twoje tęsknoty oraz pragnienia. Nie pojmiesz tego rozumem...pojmiesz Miłością! Dla rozumu Bóg jest niepoznawalny./../ Już w tym życiu odczujesz przedsmak wiecznej szczęśliwości! Musisz nieustannie czuwać, nie czynić zła, oddalać się od niego, a przybliżać do Boga>>.

     To są święte słowa...nie mogę oderwać się od nich. Dusza moja uniosła się, a ja chętnie uciekłbym na środek pustyni. Wchodzi ktoś z personelu, naprawa aparatu ekg, pacjentka do upustu krwi, a nie ma innego pomieszczenia! "Panie Jezu Chryste, zmiłuj się nade mną"...ile czasu byłem z Tobą (20 minut)?" 

    Uciekłem do wolnej izolatka dla chorych. Zamknąłem się z Jezusem i czytałem dalej ze łzami w oczach! <<Patrz jak spędzasz czas? Co chwilę tracisz lub zyskujesz>>. Dostałem określoną ilość czasu i nie mogę go tracić. Tracąc czas, tracę szansę zbliżenia się do Boga! Co czynić?

   Już dawno to zrozumiałem, ale nie do końca. Zawsze utrata czasu wiązała się z żalem; co mogłem zrobić w sensie życia zewnętrznego.  Sam dodałem wówczas, że przez Jezusa mam łączyć się z innymi na ziemi i wszystkimi w Niebie! Mam troszczyć się o każdą chwilę.

    Teraz wiem ile dobra można uczynić w każdej minucie życia...w łączności z Panem Jezusem! <<Od tej chwili miłuj Jezusa...zjednocz się z NIM miłością i zaufaniem /../ W sercu pozostaw tylko jedno pragnienie "Bóg"...tylko Jego szukam i pożądam i niczego poza Nim>>!

                                                                                                                              APeeL

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 05 czerwiec 1989

Odsłon: 762

   Wczoraj brałem udział w wolnych wyborach, ale prawda wyjdzie po latach. Tak się składa, że przepisuję to 04.06.2018 w złudny Dzień Wolności i Praw Obywatelskich...jako rocznicę tamtych „wolnych” wyborów 04.06.1989 r.

   Dla dwóch moich pacjentek kupiłem Pismo św., które woziłem w samochodzie. Dziwne, ale dzisiaj zjawiły się obie! Taki dar może uczynić dobro nawet za 100 lat. Ja nie wiem jakie, ale czyń dobrze, a plon zbierzesz później.

   Jan Józef Lipski wrócił do kraju w stanie wojennym. To była wielka próba. W swojej ojczyźnie powinien spotkać miłość, a wiedział, że trafi do więzienia. Właśnie wygrał w wyborach! Piszę to, bo ojczyzna ziemska jest marną namiastką Ojczyzny Prawdziwej!

   Jeden z pacjentów zapytał czy nie mam coś do czytania? Nie wiedziałem co mu dać, bo to niewierzący i nie szukający. Pasowałyby „Zapiski starego świntucha”, ale czułem przynaglenie, aby dać mu coś o Jezusie typu „Kim On jest?” lub „Co wiecie o Nim?”. Na zachętę wręczyłem mu książkę o kapłanie Piotrze Ściegiennym (31 stycznia 1801 - 6 listopada 1890).

   Ksiądz Piotr Ściegienny z powodu swojego patriotyzmu trafił na Syberię, a na miejscu pozbawiono go godności kapłańskich. Przetrwał wszystko i wrócił z zesłania w 1871 roku. Przywrócono go do kapłaństwa w 1883 r. Jakże podobne są krzywdy kochających Boga i ojczyznę.

   Dzisiaj miałem ciężki dzień i zapomniałem o Panu. Tak nie wolno...zawsze musisz znaleźć czas dla swojego Zbawiciela! Przed snem czytałem o tym. Jeżeli pokochasz Jezusa to On zamieszka w tobie. Droga do Niego jest otwarta dla każdego, a kontakt uzyskasz poprzez myśl „Panie Boże, Jezu”.

   Uczyń to w chwilce niejasnej tęsknoty, zawołaj, a zobaczysz, co się stanie. W walce z sobą...sam możesz niewiele (pojawi się nerwica). Pamiętaj o Jezusie i łasce Boga Ojca...Jemu oddaj swoją wolę.

   Sam z tego wszystkiego zawołałem:

<<Panie Boże!

Ku Tobie kieruję moje myśli

Ku Tobie otwieram moje serce

Ku Tobie zwracam moją wolę

Ty znasz moje tajemnice

Proszę Cię, spraw, aby

Twoja łaska oczyściła moje myśli i napełniła miłością moje serce

Błagam Cię: daj mi dar kochania i sławienia Ciebie! >>

   Dobrze, że nie posłuchałem demona, który bardzo dba o mnie i zalecał: „wypoczynek i sen” po wczorajszym dyżurze...

                                                                                                                     APeeL