Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 22 marzec 1989

Odsłon: 858

    Wieczorem słuchałem audycji w której poruszono problem wartości. Człowiek prosty ocenia tak ja widzi: kulejący inwalida i uprawiający jogging, człowiek z wypchanym portfelem i grzebiący w małej portmonetce, zdrowy i chory, wyśmiewany i poważany.

   Liczy się kariera, uznanie, uroda, sława, wygrywanie w walce o byt, witalność, a jakże często kalectwo wyzwala wiele dobrego (grający nogami na gitarze dla Papieża), zrozumienie innych z powstawaniem kół wzajemnej pomocy i wzrostem współczucia, a często nawrócenie do Boga.

    Po przebudzeniu postanowiłem zmodyfikować modlitwę św. Brygidy, ale Zły natychmiast podsuwał mi „dobro”: mycie się i golenie. Dodatkowo obudziła się żona z bardzo ważnymi sprawami, a po chwili telefonicznie wezwano mnie do zmarłej babci. Muszę pojechać przed pracą i wydać kartę zgonu...

   Nad zwłokami mojej pacjentki wisiał wielki wizerunek Pana Jezusa Chrystusa. Wiele lat zapraszała mnie na wino...i na moich oczach gasła. W pomieszczeniu poczułem napływ dobrej energii. Nie wytłumaczę tego, bo trzeba to przeżyć samemu. Można to porównać do rauszu po alkoholu w którym chciałbyś trwać i nie wracać do stanu normalnego, ale w tym wypadku jest to doznanie duchowe...z zasadniczą różnicą (nie daje kaca).

   Specjalnie dłużej wypisywałem kartę zgonu, aby być w tym pomieszczeniu. W tym czasie syn zmarłej wtykał mi 1000 zł., ale nie przyjąłem ze słowami: to tylko malowany papier, wszystko pan zepsuje, proszę przynieść później coś świętego po babci...za 2 zł.!

   W duszy popłakałem się, a łzy płynęły po twarzy...wyszedłem całkowicie odmieniony. Wprost czułem strumień dobra - przepływającego od Boga - przez moje ciało. Stałem się wielki w środku, a w ciele skulony i malutki. Napłynęło wielkie pragnienie modlitwy w ciszy i samotności („bycia na pustyni”).

   Aż prosi się, aby tak zaczynać każdy dzień mojej ciężkiej pracy, ale do gabinetu lekarskiego wchodzą ludzie koncentrujący się tylko na zdrowiu ciała fizycznego. Oto przykład tylko dwóch pań...

- Mam lęki i jestem smutna...mówi wiedźmowata staruszka złośliwie żartująca i ćwicząca swojego młodszego brata (oboje z wielkimi skrzywieniami kręgosłupa)…

- Niech pani nie krzyczy na brata, będzie pogodna wewnątrz, a smutna dla oka.

- Boli mnie pięta.

- To ostroga.

- Co to jest, czy coś groźnego? Dziwi się jak po wiadomości o trzęsieniu ziemi, a waży 90 kg!

- Składam protest - mówię do pracownicy aparatu ucisku - w sprawie utrudniania nabywania "Niedzieli", a zarazem zamieszczania zdjęć zbrodniarza Stalina w prasie i to b. pięknych.

- Moja koleżanka z Sądu Najwyższego mówiła mi, że rządziliśmy i będziemy rządzić...rób tak i tak, rób tak i tak aż do śmierci! Amen.

- Wasz błąd polega na prostym założeniu: rodzę się i umieram (zakopują i koniec)!

- Kto ma pieniądze załatwi sobie pobyt w Niebie...

- To brednia. Czas się przebudzić...

   Pięknie rozpoczęty dzień kończy się awanturą w rodzinie o nic (od demona), bo zbliża się Wielki Piątek dzień tryumfu Jezusa Chrystusa…

                                                                                                                          APeeL

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 21 marzec 1989

Odsłon: 675

   Dzisiejszy dzień przebiega dość humorystycznie;

- Dziękuję, dziękuję...i życzę panu 100 lat życia.

- Mnie to nie wystarcza, bo pragnę żyć wiecznie.

      - Co pan robi, jaki pana zawód?

      - Łatam dziury...także w całym!

- Najlepiej czuję się nakryta długim kożuchem...

- Z darów?

- Nie, takim zwykłym!

      - Panie, weźmie taka Komunię Św. idzie i rozgląda się czy wszyscy patrzą...chyba ćwiczy to w domu

       - To ona chodzi do Komunii Św.?

       - W nagrodę wysłali ją - za dobre wyniki - na studia rolnicze do ZSRR!

       - Muszę przyznać, że w teorii - w tej dziedzinie - mogą być dobrzy.

Spiker programu lokalnego TVP 2 o g. 18.00 powiedział zamiast; dzisiaj mamy pierwszy dzień wiosny...”dzisiaj mamy pierwszy dzień wolności"? Daj Boże! Daj Boże!

      Z pewnej odległości dobiegła rozmowa dwóch starszych pacjentów...

      - Dorobiłem się 3 krów i 15 byczków!

      Ja sam zapytałem siebie czego się dorobiłem? Ja odnalazłem Matkę...mam Matkę Prawdziwą!

- Znowu dobrze słyszę panie doktorze - cieszy się starszy pan. Nie tylko mogę oglądać telewizję, słuchać muzyki, ale odniosłem też korzyść uboczną?

- Tak? – dziwi się doktor.

- A mianowicie.

- Rodzina, przyzwyczajona do mojej głuchoty, nie krępuje się rozmawiając przy mnie. Już trzy razy dzięki temu zmieniłem testament...

                                                                                                                        APeeL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 20 marzec 1989

Odsłon: 901

    Trwał dobry dyżur w pogotowiu, a obudziło mnie własne chrapanie! Zaczyna się Wielki Tydzień. Ponownie proszę o pomoc w postach i milczeniu. Wówczas nie miałem mocy, ponieważ jeszcze nie uczestniczyłem w codziennej Mszy św. z Eucharystią.

   W przychodni miałem wielką przyjemność z pracy. Nagle z hukiem otworzyło się okno i spadł magnetofon (płynęła kojąca muzyka) z wszystkimi rzeczami na parapecie. Pierwszy raz nie zdenerwowałem się i dalej spokojnie pracowałem.

   Na zakończenie wpadła pacjentka, która opiekuje się znajomą staruszką. Po ostatniej wizycie pogotowiem i pobycie w szpitalu wróciła ze szpitala.

   W tym czasie zachłanna część rodziny zabrała jej oszczędności. Dla niepoznaki babci z otępieniem założono na szyi woreczek z metalowymi 20 złotówkami (łącznie 320 zł na stare pieniądze). To sprawiało jej dodatkowy kłopot...ucisk na okolicę chorego serca.

   Może jest to sposób na chytrych staruszków, którzy nie chcą nosić Cudownego Medalika (wg objawienia z 27 XI 1830  św. Katarzynie Laboure).

   Miłość Boża do ludzi zalała moje serce, a wiele dobrych i inteligentnych robi rzeczy niegodne. Szczególny sentyment mam do ludzi w mundurach…

   Z pracy wracałem dopiero o 18.00, ale byłem nadal zadowolony, a właśnie z radia samochodowego płynęła gra K. A. Kulki (koncert skrzypcowy D-dur op 61 L. van Beethovena).

    Jeżeli służysz ludziom musisz być przygotowany:

• na czynienie bezinteresownego dobra

• postępowanie zgodnie z sumieniem

• poświęcanie swojego czasu w niesieniu pomocy.

   Służenia pacjentom trzeba się uczyć...nie wolno nic robić na pokaz (chwała własna).  Dodam, że od wiedzy medycznej jest nasze miłujące serce. 

                                                                                                                        APeeL 

 

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 19 marzec 1989

Odsłon: 870

   Postanowiłem, że od dzisiaj będę ćwiczył swoje ciało w milczeniu i postach. Miałem sen pokazujący mój zjadliwy język (rozdwojony jak u żmii lub węża) oraz robiący szumu wokół mojej osoby (mówiłem przez tubkę).

   Przed pracą chciałem wypić tylko kakao, ale Szatan zbudził żonę, która powiedziała w złości, że "popsuje się kaszanka" (znaczy: trzeba ją zjeść)! Niech zgnije cała kaszanka świata, bo ważniejsza jest moja dusza! Szkoda, aby jedzenie się zmarnowało i upadło postanowienie.

    Dzisiaj, gdy edytuję ten zapis (12 luty 2018) na Mszy św. porannej był czytany list św. Apostoła Jakuba (Jk 1, 1-11) z radami. Trzeba cieszyć się ze spadających na nas doświadczeń, bo poprzez próby rodzi się nasza wytrwałość. Naszych wyrzeczeń nie znosi Przeciwnik Boga, a w moim wypadku jest to walka z gadulstwem! 

   Na ten czas - podczas przesłuchiwania nagranej Mszy św. z pięknym śpiewem ks. Kądzieli - przysnąłem na kilka sekund i w tym czasie zobaczyłem oddalający się obraz kobiety z palcem na ustach (prośba o milczenie).

   Teraz w tym postanowieniu próbuje przeszkodzić mi kolega dyżurujący ze mną: prosi o rozgłoszenie radia, zagaduje i wciąga mnie w dyskusję. Nie odezwałem się udając, że przez słuchawki nic nie słyszę.

   Na wyjeździe trafiłem do umierającego z powodu przerzutów raka języka pobierającego morfinę, której nie było w dyżurnej aptece. Wydałem mu trzy ampułki „własnej”...została po zmarłych (specjalnie trzymałem na takie okazje).

    Czy ta rodzina przypadkowo trafiła na mnie? Ja im pomogłem, a Bóg dodatkowo przemówił do mnie. Już wówczas widziałem „mowę Nieba”, a jeszcze nie uczestniczyłem w codziennym życiu naszej wiary. 

                                                                                                                               APeeL