Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 01 listopad 2016

Odsłon: 1166

Wszystkich Świętych

motto: „gdy jestem z Tobą, ziemia mnie nie cieszy”. Ps 72 /73

   

    Ten dzień jest wyjątkowy, bo budzi wspomnienie narodzin syna. Żona wspomniała, że wówczas przybyłem do niej z bukietem wielkich czerwonych róż.

 

     Wybraliśmy się na wspólną Mszę Św. o 7.00, a w moim sercu trwa poczucie dobroci Boga Ojca i Jego bliskość z wielkim zadowoleniem, że wczoraj posłuchałem mojego Anioła Stróża i wysprzątałem pod krzyżem oraz zapaliłem lampkę.

 

   Moją radość znają kochający swoich bliskich i porządkujący ich groby. Ja przeżywam to samo, ale moja miłość do Pana Jezusa narasta z czasem...w ludzkiej jest różnie, ale po czasie ulega ona zmianie i nie ma tej mocy, którą przeżywam aktualnie. Ta rozłąka ma gwarancję, że spotkamy się ze Zbawicielem i nie potrzebne będą żadne słowa...tak jak na zdjęciu Tuska z Putinem w Smoleńsku.

 

   Tego nie można opisać, bo to jest połączenie serc, a właściwie zatopienie mojej duszy w Bogu Ojcu. Dzisiaj mamy się radować, ale do serca ciśnie się łza, bo świat chyli się ku zagładzie...w oblężonym Mosulu w Iraku islamiści jako obronę mają porwane dzieci, bezbronne niewiasty.

 

    W Ew. były wymienione osoby cierpiące tutaj, które otrzymują od Boga błogosławieństwo niosące przyszłą nagrodę. Moje dotyczy cierpienia z powodu obrony wiary i krzyż i mojej izolacji spowodowanej przez zdecydowane przyznawanie się do służby Bogu naszemu i Panu Jezusowi.

 

    Eucharystię otrzymałem jakby z małym dodatkiem...nie wiem jak to określić, ale tak czułem. Pan Bóg daje nam to, co pragniemy i jeszcze więcej, ale ludzie nie rozumieją, że na pierwszym miejscu w naszym życiu musi być Bóg Ojciec, a całe reszta jest dodana. Niekiedy czynimy wielki wysiłek, a owoc jest marny. Nigdzie nie dojdziesz bez błogosławieństwa Bożego.

 

    Po powrocie do domu chciało mi się płakać z obdarowania, bo mamy wszystko, a w sercu wojna w Syrii i Iraku, oblężenie miast oraz aktualne trzęsienie ziemi we Włoszech, a to tak niedaleko. Tracisz nagle swoje święte miejsce na ziemi. Wielu chce być tutaj bogami i rządzić całym światem, a ich czas jest ścisłe określony...

 

    Postanowiłem w deszczu pojechać na drugą Mszę Świętą za duszę syna...w jego urodziny. Pod kościołem w ciemności i deszczu wołałem: „Tato (Adonai)...Tatusiu” i poprosiłem o przyjęcie tego nabożeństwa i Eucharystii w jego intencji. 

 

   Pierwszym rodzicom nie podobało się w Raju, chcieli wolności. Bóg dał nam to, czego pragnęliśmy w „buncie”, a ten świat jest przeciwnością Królestwa Niebieskiego. Bóg dał nam w poddanie i rozum, abyśmy odkryli prawdziwy cel naszego zesłania, którym jest zbawienie duszy.

 

    Większość nie ma świadomości posiadania duszy, która jest  mikrocząstką Samego Stwórcy. To jest pokazane na naszych dzieciach, które „są krwią z naszej krwi”. Nic na ziemi nie może ukoić tęsknoty duszy...łagodzi ją zjednanie z Panem Jezusem w Eucharystii.

 

     Dzieło Bożego stworzenia jest tak proste, że stanowi przeszkodę w jego przyjęciu...szczególnie przez braci szukających nie wiadomo czego, a czas płynie i nikt nie ma pewności czy obudzi się po tej nocy.

 

    Większość ludzi ma pragnienia przyziemne z martwieniem się o „spokojną starość”. Jaką możesz mieć starość w „Obozie Ziemia” oddalony od Boga Ojca, a nawet do Niego odwrócony. Boisz się wówczas własnego cienia. Wiem to jako lekarz i ten który pół życia spędził w pogaństwie.

 

   Deus Abba dał za nasze odkupienie Syna wiernego aż do męczeńskiej śmierci. Każdy, kto pójdzie Jego Drogą stwierdzi, że w dawaniu siebie jest wielka radość. W tym czasie nasi bracia starsi w wierze wciąż czekają na Zbawiciela, a Królestwo Niebieskie zostało już otwarte!

 

    Człowiek przebudzony duchowo stwierdza, że tylko Bóg Ojciec może spełnić nasze prawdziwe pragnienia. Mnie przyciąga Królestwo Boże...„ja pragnę Jezusa...ja chcę do domu...do Taty”.

 

                                                                                                                                  APEL

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 31 październik 2016

Odsłon: 1136

   5.00, a to już 6.00...pocałowałem obraz Pana Jezusa z Najświętszym Sercem w koronie cierniowej, a Matce Bożej podziękowałem za przeżycie tej nocy i dobry sen. Opisuję ten moment, bo jest to przykład szukania więzi ze Stwórcą...szczególnie w tym czasie.

    Nie wiem jak to przebiega u ludzi normalnie wierzących. Płynie „Anioł Pański” w intencji pokoju na świecie, a z włączonego radia smutna melodia sprawiła, że moje serce uciekło do Pana Jezusa, mojej ostatniej i wiecznej miłości.

    „Cóż Cygan wart bez swej gitary”, a cóż ja jestem wart bez Pana Jezusa i Matki Jego, bez Boga Ojca w Trójcy Jedynego?!

    „Czy mnie jeszcze pamiętasz?”, a ja potwierdzam to tak wielka część ludzkości nawet nie pomyśli o „Tym, Który Zbawia” po odkupieniu nas własną męczeńską śmiercią!

   „Odkrywamy Miłość nieznaną (…) na szczęśliwy ląd zaniosą mnie pewnego dnia”. To prawda, bo któregoś dnia moja dusza trafi do Królestwa Bożego, a jego namiastkę otrzymuję podczas potania z Panem Jezusem na każdej Mszy Świętej i tak będzie dzisiaj o 6.30!

   Postanowiłem przejść do kościoła, ale Anioł wskazał na potrzebę zapalenia lampki pod krzyżem oraz posprzątanie pod tym symbolicznym grobem Zbawiciela.

   Pod kościołem klepsydra wskazywała na zgon 93-latka! Poprosiłem Boga Ojca o sprawność, ponieważ chcę przekazać moje świadectwa wiary...pisane z pomocą Boga, bo wiele lat wystukałem wszystko na maszynie.

- Mogę żyć Boże mój tyle lat, ale tylko dla służenia Tobie!

    Przed wejściem do świątyni wołałem jak zagubione dziecko: „Tato! Tato! Tatusiu!”, a na ten moment siostra zaśpiewała: „Kto się w opiekę odda Panu Swemu (...) można rzec, że ma obrońcę Boga i nie przyjdzie na niego żadna straszna trwoga”!

   W czasie Mszy św. trwały rozproszenia i co chwilę łapałem się na tym, a przypomniały się zalecenia boliwijskiej stygmatyczki o naszym czynnym uczestnictwie w Misterium jakim jest to spotkaniu z Panem Jezusem.

    Z Ew Łk 14, 12-14 zapamiętałem, że Pan Jezus zaleca, aby zapraszać na ucztę tylko tych, którzy nie mogą się odwdzięczyć, bo zapłatę otrzymamy podczas zmartwychwstania sprawiedliwych.

    To jest przykład, ale takie powinno całe nasze działanie o którym wspomniał św. Paweł (Flp 2,1-4) czyli serdeczne współczucie dla innych, których powinniśmy oceniać w pokorze, a na oku mieć nie tylko własne sprawy, ale też drugich. My jednak wolimy niewłaściwe współzawodnictwo, próżną chwałę i tylko swoje sprawy.

    Po Eucharystii zostałem „powalony” w ciele, uniesiony duchowo, padłem twarzą na ławkę i tak trwałem w ekstazie, którą trudno jest opisać naszym językiem, bo dotyczy stanu duszy.

   Ja znam działanie alkoholu, ale to marna namiastka, która spełnia pragnienie naszego ciała i odbywa się w mózgu. Potrzebujesz podczas kaca 50-200 ml wódki (w zależności od ciężaru ciała), wypijasz i po pewnym czasie jesteś na rauszu. Podobnie będzie z narkotykami.

    Ja dzisiaj nie miałem wielkiego pragnienia Eucharystii, a Pan Bóg tak mnie niespodziewanie obdarował. Nie mogłem wyjść z kościoła, ale już zaczynała się druga Msza Święta. W takim stanie jechałem wolno...aż się na tym złapałem, bo za mną był samochód.

    Podjechałem pod krzyż, gdzie wszystko wysprzątałem, zgrabiłem liście, pozamiatałem, zapaliłem nową lampkę, oczyściłem małe sosenki w donicach oraz kwiaty, które nie zmarzły. Nie mogłem odejść z tego uświęconego miejsca i stałem jak urzeczony. Radość zalewała serce, bo wszystko wyglądało bardzo pięknie. W domu nie mogłem się ukoić i płakałem rzewnymi łzami z powodu tej łaski.

    Ja sam byłem zaskoczony moim stanem, ale my powinniśmy szczycić się i cieszyć tylko z Chwały Pana Jezusa. Jak nigdy to wszystko natychmiast opisałem...także dla Ciebie! Minęły trzy godziny, a dalej trwało działanie Eucharystii w duszy, sercu, a nawet w ustach.

    To musisz sam przeżyć, bo nic nie da mój opis. Ja w tym momencie jestem „święty Boży”. Nadal nie obchodził mnie świat, a tak jest zawsze w zjednaniu z Panem Jezusem.  

   Wróciłem na Mszę św. wieczorną przed którą otrzymałem błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem na zakończenie nabożeństwa różańcowego, a późniejsza Eucharystia ponownie zalała moją dusze miłością i pokojem. To był bardzo piękny dzień w moim życiu na tym zesłaniu...

                                                                                                                                        APEL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 30 październik 2016

Odsłon: 1167

  

Uwaga. Wyszukiwania: Menu główne. Chronologicznie. W okienku wybierz odpowiednią liczę zapisów (30, 100 lub 'Wszystko’)...przy Ws. po 10 sekundach na pasku bocznym przesuniesz błyskawicznie całe lata. Po przeczytaniu wróć do Chronologicznie lub na dole przerzucaj strony (po pięć zapisów) .

 

    Nie wiedziałem, że dzisiaj jest rocznica poświęcenia mojego kościoła parafialnego...kiedyś był drewniany i został przeniesiony do innej miejscowości, gdzie służy wiernym dotychczas.

    Zły natychmiast zniechęcał mnie...od momentu przebudzenia do uczestnictwa w Mszy św. o 7.00, a pustka zalewała serce...napływały sąsiednie parafie, a ponieważ nie miałem benzyny to byłem odciągany (w pierwszej osobie): „pójdę później...może o 11.00 i do pobliskiej kaplicy Miłosierdzia Bożego”.

    Ja wiem jak przebiega taki atak i ćwiczę się w tym, ale w jego trakcie zapominam („nie wiem, co mam robić”), bo jest tak naturalne, ale ukazuje moc upadłego Archanioła o nadprzyrodzonej inteligencji.

    Opisuję ten moment kuszenia, bo większość ludzi jest nieświadomych działania Bestii i idzie na ten trik, ponieważ traktuje mylące natchnienia jako własne myśli. To wszystko było wynikiem niewiedzy o dzisiejszej rocznicy poświęcenia świątyni do której przychodzę tyle lat.

    W końcu zerwałem się, a po wejściu do Domu Pana poczułem wielką  ś w i ę t o ś ć  miejsca w którym oddaje się część Bogu! Urzeczony padłem na kolana: „Jak tu dobrze Jezu mój! Panie mojego serca i mojej duszy”! Piękne kwiaty po wczorajszym ślubie, światło świec i lampionów, błysk złoceń. Na cóż można zamienić Dom Pana?

   Zarazem smutek zalał moje serce, ponieważ chciałbym odmalować Ołtarz Święty, a szczególnie Tabernakulum...miejsce przebywania Świętego Świętych! Myślałem, że drgnie serce chociaż jednego z kolegów z Izby Lekarskiej i dojdzie do mediacji z odzyskaniem kosztów napadu na mnie. Przed dwoma dniami wołałem o wstawiennictwo w tej sprawie do Apostołów Pana Jezusa: Jakuba i Judy Tadeusza.

    Człowiek z łaską wiary całkowicie inaczej widzi Dom Boga naszego, który jest wykorzystywany przez polityków i władzę lokalną. To jest miejsce tylko dla świętych, a u nas ściany zapełniono tablicami (jak w mauzoleum), które wyparły stacje drogi krzyżowej...

    Szatan ma nieskończony repertuar sztuczek i pomysłów dla zarządzających parafiami w czynieniu przez nich „dobra”. Poprzedni proboszcz nic nie robił, ale ma tablicę jak święty, a o piękne kwiaty i wieczny znicz dba jedna z parafianek.

    Po jego śmierci rozbudowano budynki parafialne, odnowiono kościół (niszcząc przy okazji piękne malowidło ścienne: Golgotę), a także obrazy znalezione na strychu.

    W tym czasie na renowację czeka Ołtarz Święty z Tabernakulum w którym przebywa Bóg Żywy oraz wizerunek Ducha Świętego, który ozdobiono postaciami grubych dzieci-aniołków. Z tego powodu prawie chciało mi się płakać, bo tak pasowałaby ta renowacja...właśnie teraz ze świadectwem mojej wiary.

    Na ten moment św. Paweł mówi (Ef 2, 19-22) o świętej w Panu Świątyni, która jest mieszkaniem Boga przez Ducha. Dzisiaj Pan Jezus po całej nocy spędzonej na modlitwie wybrał wśród swoich uczniów dwunastu, których nazwał apostołami.

    W kazaniu kapłan pięknie mówił o miejscu w którym spotykamy się z Bogiem...szkoda, że tylko wspominał o Eucharystii...o Cudzie Ostatnim, bo innego już nie będzie! Ten cud sprawiają Słowa Konsekracji i ręce kapłana…”jaki Cud Bóg uczynił”. Przecież świat nie da mi tego czego potrzebuje dusza!

    Podczas Eucharystii padłem na kolana, duszę zalało zjednanie ze Zbawicielem, a serce nieprzekazywalny pokój i słodycz. Pan Jezus objął mnie, a wówczas Komunia Święta układa się na podniebieniu i jest nam tak dobrze..."My", razem.

    Nie mogłem wyjść z kościoła, a zjednanie z Bogiem trwało jeszcze wiele godzin. Nawet teraz, gdy to piszę dreszcz przepływa przez całe moje ciało...

                                                                                                                          APEL

 

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 29 październik 2016

Odsłon: 1124

    Jak nigdy spałem całą noc i wyszedłem na Mszę Świętą o 9.00. Pierwszy raz napłynęło tak wielkie uniesienie duchowe z bliskością Boga Ojca. To wielka i niewyobrażalna łaska...można powiedzieć, że spotkana pierwszy raz.

    Ponieważ postanowiłem iść piechotą od razu zacząłem odmawiać moją modlitwę, której zawołania bardzo koją moją duszę:

„O! Jezu Miłości moja bądź uwielbiony i zmiłuj się nade mną”

„Matko Miłosierdzia módl się za mnie”

„Boże, Ojcze Przedwieczny przyjmij cierpienia Pana Jezusa jako przebłaganie za grzechy mojego życia”.

    Podczas wołania napływała także wielka miłość do ludzi, a to Miłość Ojca Prawdziwego do nas wszystkich...grzebiącego w śmietniku, sklepikarzy, którzy mimo starości trwają za ladami, a nie widać ich w Domu Boga. Dodaj do nich wszystkich biegnących po chleb codzienny, pędzących na zabój samochodami, także ciężarowymi i zaczynających malowanie budynku.

    To typowa krzątanina, a moje serce rozrywają pozbawienie ludzi siedzib i to w Warszawie, ofiary wojny, głodu i rożnych bezeceństw, które podsuwa ludziom Szatan. Ile krzywdy zrobiło trzech uczniów pobiciem kolegi, który doznał krwiaka nad-mózgowego (rodzice, znajomi, nauczyciel, lekarze).

   Przed wejściem do kościoła moją uwagę zwróciły dwa gołębie dziobiące się na śmierć i życie przy figurze Pana Jezusa pod św. Poniżeniu, a z nimi kojarzymy pokój...u mnie jest to zawsze zapowiedź Pokoju Bożego.

    Podczas czytania Słowa św Paweł przekazuje (Flp 1, 18b-26) swój dylemat duchowy, który właśnie Pan Bóg ukarze mi w Swojej Łaskawości: „Dla mnie bowiem żyć to Chrystus, a umrzeć to zysk. Jeśli bowiem życie w ciele, to dla mnie owocna praca. Co mam wybrać? (…) Z dwóch stron doznaję nalegania: pragnę odejść i być z Chrystusem, bo to o wiele lepsze, pozostawać zaś w ciele to bardziej dla was konieczne".

    Ja w tym momencie ujrzałem wielkość mojej łaski Bożej! Kapłan prosi w modlitwie, abyśmy mogli oglądać Boże Oblicze. Ja przepraszam, bo w tym momencie wiem, że to wszystko jest możliwe i prawdziwe, ale ja nie jestem godny zaznać tego, a cóż inni, bo widzę wielką zgniliznę.

    To są chwile, które długo nie może wytrzymać nasze serce, a tu jeszcze człowieka starego. Popłakałem się i poprosiłem, aby Bóg sprawił rozwiązanie mojej sprawy z Izbą Lekarska oraz podział spadku z miłością. Chodzi o to, aby koledzy lekarze i członkowie rodziny nie mieli kłopotów w zbawieniu. Trzy razy prosiłem o zmiłowanie...

    „Ja wiem w Kogo ja wierzę. To Ten, co zstąpił z Nieba, co życie za nas dał!” Podczas podchodzenia do Eucharystii łzy płynęły po twarzy. Jeszcze błogosławieństwo Najśw. Sakramentem na koniec nabożeństwa różańcowego. „Matko Najświętsza do Serca Twego”...

   O dzisiejszej intencji zaważył wielki smutek, ponura pogoda, deszcz i wiatr. Jak nigdy popłakałem się podczas przygotowania do kąpieli, ponieważ napłynęła wielka świadomość, że jestem uwięziony w ciele fizycznym.

   Ja wiem o tym i nawet dzisiaj tłumaczyłem to znajomemu pacjentowi, który życzył mi zdrowia (w jego poczuciu ciała fizycznego)...nawet przeglądałem mój prymitywny instruktaż na mojej stronie (nie miał kto wykonać).

    Z powodu tego zesłania napłynęło pragnienie bycia na Mszy św. wieczornej z kilkoma wiernymi. Zrozum, że nic mi nie brakuje dla ciała fizycznego oraz dla duszy, która jest już w Królestwie Bożym, ale jeszcze na ziemi. Cóż inni, mający kłopoty finansowe, zdrowotne...nie mówiąc o imigrantach, dręczonych chrześcijanach w obozach przez islamistów, nie wspominając o ofiarach aktualnych wojen.

    Podczas śpiewu Ps 42 [42] Boga Żywego pragnie moja dusza. Naprawdę nigdy nie miałem tak wielkiego pragnienia Boga Żywego...to raczej było skierowane ku Zbawicielowi. Tą rozłąkę ukoiła Eucharystia.

     Siostra zaśpiewała „Pod Twą obronę Matko na niebie grono Twych dzieci swój powierza los”. Nie chciało się wyjść z pustego kościoła...

    Przypomniał się właśnie oprawiony wizerunek Boga Ojca. Jakże jestem prowadzony przez Boga w tej wielkiej posłudze z dawaniem świadectwa prawdzie naszej wiary.

                                                                                                                            APEL