Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 21 grudzień 1988

Odsłon: 555

Motto; ateista jest zdany tylko na siebie...

    W nocy byłem u otyłej pacjentki (sen erotyczny)...zgłosiła się do mnie rano. Z tego wnioskuję, że nasze nocne podróże odbywają się „na jakieś wezwanie". Ona była bardzo cierpiąca, okazało się, że ma dyskopatię centralną z ostrym zespołem bólowo-korzeniowym i bolesnymi kurczami mięśniowymi.

   Później znalazłem się w holu budynku...moją uwagę zwróciły obrotowe drzwi, piękne szyby, sala wykładowa zapełniona siedzącymi ludźmi. Nie chciałem tam wejść, zasłoniłem się i umknąłem. W wyjściu zauważyłem maleńki punkt szatniarski z wiszącymi pięknymi płaszczami damskimi. Zdziwiło mnie to, że ja byłem niewidzialny, bo kobieta nie zwróciła na mnie uwagi. Gdzie byłem?

   Trafiłem też do biblioteki w niedalekiej parafii. Zapytałem później naszego kierowcę karetki; czy mają taką, co potwierdził.

    W tym czasie interesowałem się eksterioryzacją, co jest pokazane w zdarzeniach „życia po życiu”.

- Panie doktorze, zięć tak mi dokuczał, że - wstyd się przyznać - powiesiłem się! W tym czasie głośno zapłakał wnuczek...odcięto mnie i trafiłem do szpitala.

- Przez ten czyn nie rozwiązałby pan swojego problemu, ponieważ po odrzuceniu ciała żyjemy jako dusze...z jednego cierpienia wpadłby pan w jeszcze większe. Proszę nie traktować naszego spotkania jako przypadkowe...nie będzie mógł pan powiedzieć, że „nie wiedziałem” o tym, że mamy dusze.

   Miałem wielką chęć wniknąć w serce tego człowieka...jak narastały podszepty Szatana? Początek mógł być niewinny, bo Bestia mówi w naszej osobie: „skończę ze sobą i wreszcie będę miał spokój”. Miałem kłopoty z porozumieniem, bo pacjent był nieco głuchy i faktycznie nie wierzył w życie wieczne.

   Czuję, że pacjentka, lokalna malarka przyniesie mi wizerunek Pana Jezusa Miłosiernego (kopię obrazu Adolfa Hyły). Trzeba dodać, że namalował go już po śmierci s. Faustyny. Prawidłowy powstał w 1934 roku w Wilnie pod czujnym okiem s. Faustyny i był autorstwa Eugeniusza Kazimirowskiego.

   Przed wielkimi duchowo świętami nasila się działanie zła. Tak stało się w moim wypadku. Wypiłem za dużo i upuściłem maszynę do pisania powodując awanturę domową. Podobnie dzieje się w wielu rodzinach. Było mi bardzo przykro, popłakałem się, przyniosłem łóżko polowe, bo nie miałem swojego i zacząłem modlić.

   O świcie wołam; „przepraszam Tato! Tato! Przepraszam 100 razy! Mamo przepraszam także za moje złe uczynki, a przecież mam łaskę wiary i moja odpowiedzialność jest ogromna”. Nawet „patrzył” święty Józef, a ja nie miałem odwagi podnieś głowy, skulony, mały, niegodny…

                                                                                                                                APeeL

 

 

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 20 grudzień 1988

Odsłon: 960

    Dzisiaj mam dyżur w pogotowiu, a u pierwszej pacjentki w książeczce ubezpieczeniowej zauważyłem wizerunek Pana Jezusa Miłosiernego...od dłuższego czasu poszukiwałem tego wizerunku, bo chciałem zamówić taki właśnie obraz u znajomej malarki.

   Wezwano do zgonu siostry zakonnej. Jako lekarz ostatniego kontaktu muszę wydać kartę zgonu. Nie wiem jak nazywa się to zgromadzenie...chociaż w ich budynku byłem kilka razy pogotowiem. Tak powinna wyglądać starość człowieka z zakończeniem tego ziemskiego wygnania.

   Życie w zakonie przebiega w atmosferze duchowej. Wspólna kuchnia, sala modlitw, cisza z bardzo dobrą energią wewnątrz. Zawsze, gdy tam trafiałem wyczuwałem świętość tego miejsca. Prawdopodobnie jest to wynik modlitw, obrazów, religijnych książek oraz samych mieszkanek z dobrymi duchami tego domu!

    Potrafię wyczuć dobrą i złą energię...w takim domu chciałbym przebywać. Obejrzałem zmarłą, wystawiłem kartę zgonu i nie chciało się odchodzić. W takim czasie zawsze mam pragnienie rozmawiać z bliskimi. Podarowano mi kalendarz na następny rok ze zdjęciami papieża na spotkaniach ekumenicznych...szkoda, że nie było tam żadnego świętego wizerunku.

   W przychodni ludzie i to biedni zasypywali mnie darami z serca, a ja niczego nie chcę, a oni nie mogą pojąć, że pragnę dawać, a nie chcę brać! Prosiłem Pana o poradę i napłynęła, aby brać od bogatych i oddawać biednym.

   To metoda janosikowa, ale także ryzykowna, bo restrykcyjne prawo zabrania przyjmowania wyrazów wdzięczności. To był typowy fałsz bolszewicki, bo w tym czasie "wyzwoliciele" mieli, co chcieli. 

   Podczas dyżuru śpiewał Krzysztof Krawczyk: „Płyną dni, smutek się snuje obraz Twój za mgłą", a  moje serce zalewała tęskna rozłąka z Panem Jezusem. „Panie mój Jezu Chryste wszystko bez Ciebie to nic, a nic z Tobą oznacza wszystko!”…

                                                                                                                               APeel

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 19 grudzień 1988

Odsłon: 842

    W tygodniu przedświątecznym zaczynam pracę wcześniej...ze złością w sercu. Po wejściu pierwszej pacjentki od Przeciwnika Boga napłynęła porada, że „ona przychodzi do ciebie po zwolnienie...daj jej dwa dni!”

   Trwało to około 15 minut, bo przekornie zawołałem: „będę pracował z Tobą Panie”! Po chwilce wróciła miłość do potrzebujących...nawet nabierających mnie.

   Teraz jest u mnie pacjent, który nie wie na kim się oprzeć w swoich cierpieniach...bardzo wierząca żona zaleciła mu zwrócenie się do Dobrego Lekarza! Jak wielkie jest zagubienie ludzi zaskoczonych utratą zdrowia: nagły zawał u młodego inżyniera lub uszkodzenie kolana u robotnika budowlanego!

   Do oddziału, gdzie zastępuję kolegę (pojechał na kurs) przywieziono 95-letnią babcię. Pielęgniarka oddziałowa poprosiła mnie o decyzję w swoim stylu: „co mam z nią zrobić?" Zaleciłem, aby w oczekiwaniu na narodzenie Pana Jezusa uczyniła coś dobrego.

- Spotkamy się za 50 lat, porozmawiamy, a wówczas przyzna mi pani rację!

- Za 50 lat nie będę żyła!

- To wiadomo, ale ja mówię o życiu wiecznym!

    Przed wyjściem z pracy zerknąłem na oddział...na pustej sali zajęte tylko 3 łóżka, a na jednym z nich śpi wykąpana i nakarmiona babcia. „Panie mój, jakże opiekujesz się wszelkim stworzeniem!”

   Podczas wizyty u niej (pogotowiem) widziałem trzy złe psy. Pomyślałem wówczas, że na niektórych furtkach domów powinien wisieć napis: "Uwaga. Zły człowiek!". Do takiego wniosku doszliśmy ze znajomym po jego opowiadaniu dotyczącym traktowania dobrych psów u rolników.

   W każdy dzień targowy pojawiają się psy porzucone...właśnie jest taki w mojej klatce. Po chwilce usłyszałem jak piszczy od bicia. To sąsiadka z grubym brulionem w ręku - przy zamkniętych drzwiach klatki - dawała mu szkołę." Pies na mój widok zaczął machać ogonem! 

- Taki, a taki...boi się mnie!

- A kogo boi się pani?

   „Ojcze! wybacz jej, bo wiele sama przeszła (bójki z mężem pijakiem, rozwód z samotnym wychowywaniem dzieci). Wielu prostych ludzi jest dobrych, ale dla nich kopnięcie obcego psa nic nie oznacza.

    Do sanitariusza z pomocy doraźnej pojechał zespół pogotowia (wesele). Zaproszenie do stołu było szczere i proste: „chodźta, siadojta, pijta, nie p....!” Wszystkich zaskoczyła szczerość .

   W medycynie sądowej wyczytałem, że corocznie na świecie - od uderzenia pioruna - ginie kilka tysięcy osób...ślady porażenia są przelotne (kłopot z pochówkiem, bo jest potrzebna sekcja). Dlatego trzeba modlić się o śmierć dobrą i godną!

- Nie uwierzy pan doktorze, ale moi dziadkowie umarli jednego dnia!

   Zawsze modlili się o to. Przed ich śmiercią przybył kapłan i babci udzielił ostatniego namaszczenia z Wiatykiem. Dziadek w dobrej kondycji też prosił o pełną posługę, ale ksiądz wyspowiadał go i podał Eucharystię.

   Następnego dnia - po wykonaniu codziennych czynności - ubrał się w garnitur, położył do łóżka i zmarł. To niewiarygodne,ale tak było naprawdę!

                                                                                                                        APeeL

 

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 18 grudzień 1988

Odsłon: 1532

      To było na początku mojego boju o duszę, gdy już w Świetle jedynie prawdziwej wiary ujrzałem pomyłkę Buddy („Buddhaczarita” czyli „Życie Buddy”)...

1. Cierpienie jest związane ze starością w której słabną siły, gaśnie pamięć, tracą moc zmysły, więdnie piękność i giną uciechy, a dni płyną w smutku...wszystko co żyje umiera, bo śmierć jest zwykłą wydarzeń koleją. 

  Wówczas rozważałem jak to jest? Młody człowiek nie patrzy na nic i nie obchodzi go świat zewnętrzny. Idzie na oślep, bo ma wybrankę serca, musi założyć  rodzinę i postarać się o potomstwo. Później dopiero nadchodzi jesień życia. Boimy się starości, ale chcemy żyć bardzo długo!

    Dzisiaj mogę powiedzieć, że Budda się pomylił. Nigdy nie przypuszczałem, że moja starość będzie tak piękna, bo jest to czas dążenia do  ś w i ę t o ś c i,  a to cały sens mojego życia...

2.  Pragnienia są źródłem cierpień. Buddyzm jako religia ateistyczna nic nie wspomina o Bogu. Rodzi się pytanie. Jak mogę odrzucić pragnienie powrotu do Boga 0jca? Nie wiem dlaczego jestem od Niego oddalony, ale to sprawia wielkie cierpienie.

    Ludzkość wymazała czystą miłość do Boga, naszego Stwórcy i Prawdziwego Ojca. Za nią jest miłość matki do dziecka, miłość małżeńska, miłość do bliźniego oraz pozostałe. Często widzimy, że miłość do pieska zaślepia i zasłania Boga i ludzi. 

    Tylko garstka kocha Boga w sposób święty i z tego powodu bardzo cierpi aż do śmierci. Nie zrozumie tego ten, który nie kocha tą ostatnią miłością. Nic nie da tłumaczenie, bo jak wytłumaczyć komuś na czym polega pierwsza miłość po przypadkowym spotkaniu?

    Najgorsze jest to, że cierpienie związane z miłością do Boga i oddaleniem od Niego nie kończy się jeszcze po śmierci! Ono będzie narastało wraz ze zbliżaniem się do Ostatecznego Pojednania w Czyśćcu! Dlatego już tutaj, na ziemi powinniśmy dążyć do świętości...                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              APeeL