Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 24 grudzień 2010

Odsłon: 1013

Wigilia

    W dziwnym śnie gołębiom rzucałem bryły soli. Gołąb kojarzy się z pokojem, a gołębie z wielkim pokojem. Sól jest potrzebna do życia („wy jesteście solą ziemi”), ale w większej ilości zabija. 

    Idę w ciemności i próbuję modlitwy, ale serce pełne spraw ziemskich. Przed konsekracją stałem z zapaloną gromnicą przy krzyżu Pana Jezusa. To bardzo piękna figura, gdzie Zbawiciel ma długie włosy, które  pogłaskałem...jak dziecko ukochanego tatusia. W kilka sekund łzy zalały oczy i to właściwie cała Msza święta, bo czytania i śpiewy nie docierały.

    Po Komunii świętej duszę i serce zalał  p o k ó j. Najczęściej jest on połączony z ciepłem w nadbrzuszu oraz słodyczą promieniującą do ust. Wówczas muszę zamykać oczy, wzdychać do Boga z tęsknoty, a nawet być w wielkim osamotnieniu.

  Pozostałem w kościele, ale nie miałem potrzeby modlitwy. Wystarczy, że jestem w świątyni, a  Pan Jezus w moim sercu. Pragnę tylko jednego: milczenia. Nawet postanowiłem, że dzisiejszy dzień oprócz postu będzie dniem milczenia...

   Trudno wyrazić mój stan, ale nie jest to poczucie radości lub szczęścia i nie pragniesz jak w Miłości Bożej wszystkich objąć i przebaczać. To pokój wewnętrzny, którego nie zauważysz u danej osoby. Możesz stwierdzić, że jestem smutny, ale to nieprawda. Ciało jest poddane całkowitemu wyciszeniu...jak w prośbie „uczcijmy to chwilą ciszy”, ale tutaj cisza jest wynikiem pokoju.

   Tą ciszę w duszy wyraża milczenie. To musisz sam zaznać, a wówczas zrozumiesz Słowa Pana: „Pokój mój wam daję”. Taki właśnie pokój przyniósł mi w darze właśnie dzisiaj, Sam Pan Jezus.

   W tym stanie nie ma żadnych spraw tego świata...nawet nie mogę słuchać życzeń kierowanych do narodu przez Donalda Tuska i nie interesuje mnie polityka, a brzydzi oglądanie telewizji. Ten pokój będzie trwał szereg godzin. Dobrze, że żona była zajęta, bo nie mogłem się odezwać.  

    Jak nigdy dokładnie sprzątałem pokój, a na wierzchu starych zapisów znalazłem list do kobiety szukającej pomocy (13.03.1993): „(...) Pani szuka kogoś, kto leczy „nerwy, serce i sytuację”...czyli Prawdziwego Lekarza, Pana Jezusa. Proszę oddać się w opiekę i prowadzenie Matce Bożej, bo Pani jest potrzebny  p o k ó j  serca,  który niszczy zwodziciel i kłamca, upadły Archanioł.

    Proszę sprawdzić jak działa na Panią, co podsuwa i jak straszy. Po prośbie do Matki Bożej będzie szalał, ale mamy na niego broń: to Komunia św. Proszę unikać  wszelkich znachorów, wróżek, psychiatrów i dających dobre rady (...)”.

    W ręku znalazło się „Echo” (25 września 2010r) z orędziem Maryi Królowej Pokoju: „(...) wszystkich was błogosławię moim macierzyńskim błogosławieństwem  p o k o j u (...)”. Właśnie opracowuję zapis z 21.07.1997, gdzie są moje słowa:  „(...) Matka Boża Pokoju uśmiecha się z obrazka...aż wstałem i sprawdziłem. (...)”.      

    Wychodzę na Pasterkę. Dusza śpiewa: „Pokój zakwitnie kiedy Pan przybędzie”, a papież z Watykanu prosi Boga, aby nastało królestwo miłości, sprawiedliwości i pokoju.

    Czy wiesz jak zakończyło się moje postanowienie  milczenia? Ja lubię żartować, a sprzyjają temu spotkania...tutaj Wigilia. Zapamiętałem się. Dwa razy „patrzył” Pan Jezus w koronie cierniowej („sprawiasz mi cierpienie”) oraz Zbawiciel z białej porcelany („prośba o czystość”)...nie posłuchałem i śmiałem się jak Gesslerowa u Kuby Wojewódzkiego.

    Przykro, bo sprawdził się sen: sam zniszczyłem (sól) obdarowanie pokojem (gołąbki). Bóg Swoje łaski przysyła w naczyniach glinianych. Maszerowałem dzielnie, ale  się potknąłem...                                                                                                                                                            APEL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 23 grudzień 2010

Odsłon: 836

     Czas płynie...kończą się nabożeństwa roratnie. Kapłan mówił o samotnej staruszce, która w każde swoje imieniny rozkładała talerzyki i czekała na przybycie kogoś z rodziny. Szkoda, że nie wspomniał o Panu Jezusie, który właśnie takich odwiedza.

    Rządzący - w świetle kamer - robią przyjęcie bezdomnym. Nie wiedziałem, że ten dzień będzie też za mnie. Właśnie przepłynęły wszystkie instytucje do których zgłaszałem się z moją krzywdą.  „Boże mój! Boże! Czemuś Mnie opuścił”. Z gromnicą podszedłem do Komunii świętej, a  Ciało Zbawiciela zagięło się i pękło w połowie („My”).

  Premier składa życzenia, mówi o miłości i „sylwestrze”, a mnie jest bardzo smutno, ponieważ:

- wracają powodzie...spiętrzyły się wody k. Płocka i Wyszogrodu (ocieplenie sprawiło roztopy i zatory lodowe na Odrze i Wiśle)

- pokazują opuszczonych katolików w Iraku, którzy boją się obchodzić święto Bożego Narodzenia (możliwość zamachów, porwania, nawracanie na Islam). Wprost jestem z tymi bezsilnymi braćmi. Kobieta irańska całuje obraz Matki Bożej z Sercem w koronie cierniowej, a moje serce doznało bolesnego kurczu.

- Afganistan, gdzie w bazie odprawia się Msze św., a w polskich domach drżą matki z dziećmi. 

- horror na lotniskach. W Irlandii od kilku dni koczują Polacy (samoloty nie startują z powodu mgły)...nikt nie może im pomóc, a ojczyzna tak blisko.  

- zrozpaczeni na naszych dworcach kolejowych.

  Intencję odczytałem podczas przejścia na ponowną Mszę św. bo w krótkim czasie napłynęły znaki:

- ktoś chce oddać dwa kotki

- z wystawy sklepowej „patrzy” MB Częstochowska z Dzieciątkiem, a w myślach porzucone matki i samotnie wychowujące dzieci.

- bezdomnego skatowało na śmierć  dwóch braci („Fakt”)

- spotkałem wdowę, a wokół wiele takich

- sprzedawczyni patrzy z nosem przy szybie, co kojarzy się z oczekiwaniem na bliska osobę.

     O 22.00 wyjaśni się pękniecie św. Hostii. Właśnie „spojrzał”  Pan Jezus z Całunu, bo w „Super Stacji” obrażają Pana Jezusa i naszą wiarę (religioznawca, filozof Zbigniew Mikołejko i redaktor Eliza Michalik, a teraz gdy piszę głos zabrała prof. Magdalena Środa).  Wrogowie są coraz mocniejsi, a w RP nikt nie broni katolików.

   Słucham o represjach na członkach AK. Radość z zakończenia wojny, a NKWD przychodzi z „wojskiem polskim” i robi porządek z wrogami ZSRR. Generał brygady Leopold Okulicki "Niedźwiadek", ostatni dowódca Armii Krajowej - został skazany na 10 lat więzienia - w kapturowym procesie 16 Przywódców Polskiego Państwa Podziemnego.

    W Wigilię, 24 grudnia 1946 r. wywleczono go z celi i zamordowano...nie wiadomo, gdzie jest pogrzebany. Nikt z aliantów nie upomniał się o niego, a prasa milczała.

     „Oskarżajcie nas wszystkich. Sądźcie zmarłych w grobie. Zdrajcy. Cały kraj Polski zamknijcie w celi”. Przykro, bo to trwa. Zdrajcy nawet nie odeszli, tyle, że  cela wystrojona... 

                                                                                                                      APEL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 22 grudzień 2010

Odsłon: 940

    Przed snem czytałem w objawieniu osobistym rozmowę kobiety upadłej z Matką Bożą (już po śmierci Pana Jezusa). W śnie spacerowałem z młodą dziewczyną obejmując ją za szyję, a później znalazłem się w szemranym towarzystwie, gdzie całkiem upadłem. W chwilach, gdy się budziłem, w fazie „jawa-sen” dalej trwały pokusy.

   Przed rozpoczęciem Mszy św. porannej trafiłem do spowiednika, bo nie wiedziałem na ile mogłem zgrzeszyć. Pokusy seksualne odsuwam w zarodku, a w nasileniu dodatkowo wołam do św. Józefa z białą lilią. Kapłan mówił, że to natura, niekoniecznie działanie demona...to nie jest grzech, ponieważ  Pan Bóg wie, że nie miałem zamiaru czynienia zła.

   Po rozgrzeszeniu łzy zalały oczy, bo bez tego „grzechu” nie zostałbym całkowicie oczyszczony przed Wigilią. Pan Jezus sprowadza nas do Siebie różnymi drogami. Po Komunii świętej dusza śpiewała; „Pan blisko jest, oczekuj Go”.

   Jako pokutę mam otworzyć Ewangelię „na chybił-trafił” i tak czytałem o wskrzeszenia Łazarza. Jeszcze niedawno sam byłem takim Łazarzem i naprawdę zmierzałem ku śmierci. Teraz cierpię, bo widzę podobnych do mnie...zapartych do końca.

    "Jeżeli ktoś chodzi za dnia, nie potyka się, ponieważ widzi światło tego świata. Jeżeli jednak ktoś chodzi w nocy, potknie się, ponieważ brak mu światła”. 

     Podjechałem pod krzyż Pana Jezusa, wzmocniłem jałowce powalone przez śnieg i zapaliłem lampkę, a na Mszy św. wieczornej spotkałem spóźnionych grzeszników. Wielu obcych, bo wstydzą się swoich kapłanów i znajomych w kościołów. W Niebie cieszą się z takich „ostatnich”, ale wielu niepotrzebnie czeka na ostatnią chwilkę.  

    Wokół żyje bardzo dużo ludzi, którzy grzeszą nieświadomie, bo do końca nie wierzą w Istnienia Boga, Prawa Bożego i czekającej każdego odpowiedzialności. To samo dotyczy wrogów wiary, którzy potykają się, ponieważ brak im światła...”nie wiedza, co czynią”.                                                   APEL

Szczegóły

Autor: APeeL

Opublikowano: 21 grudzień 2010

Odsłon: 996

      Dzisiaj postaram się opisać stan duszy szczęśliwej z Bogiem, ale  to trudne, ponieważ przeżycia duchowe są nieprzekazywalne. Ty, który to czytasz nawet nie zdajesz sobie sprawy, że zapisanie tej intencji zajęło szereg godzin...i to z pomocą Bożą, bo sam z siebie nic uczynić nie mogę.

    Pewien uczeń zapytał kapłana-katechetę: dlaczego katolicy po Mszy św. są smutni? W nagłym błysku ujrzałem różnicę pomiędzy szczęśliwością, a radością...jak w naszym życiu. 

     S. Faustyna powie dzisiaj („Dzienniczek” w radiu „Maryja”): „(...) Jestem niezmiernie  s z c z ę ś l i w a (...) Moja wewnętrzna łączność z Bogiem jest taka jakiej nikt ze stworzeń pojąc nie może (...) jestem szczęśliwa ze wszystkiego, co mi daje (...)”. To jest zbyt trudne dla zwykłych wiernych, a nawet kapłanów nie mających doznań mistycznych.

  Bardzo rzadko zdarza się łączność z Bogiem Samym, bo to łaska przewyższająca wartość tego życia i świata. Przypomnij sobie najmilszą chwilkę z ukochanym ojcem ziemskim, a zrozumiesz. Jeden raz zaznasz tej bliskości i niczego więcej nie będziesz pragnął.

    Podobnie jest po Komunii św., ale te zjednania mają  odmienny charakter, bo tutaj - wśród tęsknych westchnień z potrzebą bycia sam na Sam z Panem Jezusem - pojawiają się namacalne objawy: łzy lub płacz, zwolnienie oddechu, słodycz w ustach, ciepło w nadbrzuszu oraz zalanie duszy pokojem.

    Kapłan pięknie mówi o szczęściu prawdziwym, ale trzeba uwierzyć, że Bóg jest i wykonywać Jego wolę. To bardzo trudne, ponieważ dla większości Bóg nie jest celem ich życia i pragną "wszelkiej pomyślności i długich lat życia".

    Moja rada: trzeba ujrzeć prowadzenia przez Boga, bo to jest prawdziwe szczęście. Można to przedstawić na dwójce dzieci. Jedno jest cały czas przy tatusiu, który sam wie jakie są jego pragnienia, a drugie cały czas biega i czegoś szuka, przewraca się, płacze i w końcu złości się na własnego ojca.

    Wyszedłem na Mszę św. a Pan Bóg nagle znalazł się przy mnie („zszedł na nasze niskości”). Ta Obecność sprawiła poczucie raju w duszy...”to szczęście niepojęte, Bóg Sam odwiedza mnie”.

    Pojawiła się słodycz w sercu i radość z poczuciem bezpieczeństwa...chciałbym wszystkich przytulić jak najbliższych braci. To wyrażą jeszcze raz dzisiaj słowa s. Faustyny: „(...) duch mój zapłonął tak wielkim żarem miłości, że się cała rozpłynęłam w Bogu. (...)”.

    Idę i wołam do Nieba: „Boże! Nie chcą Twoich słodyczy, pokoju, sprawiedliwości, miłości i przebaczenia. Panie Jezu! niech pozna Cię cały świat, obejmij wszystkich...to Twoje dzieci nad którymi ubolewasz bardziej ode mnie”.

    Napłynął obraz kolegów. Proszę, aby Pan dał im Swoje światło i sprawił nasze pojednanie. W tej radości mówię do małego chłopczyka o Panu Jezusie, aby poprosił kim ma być w życiu.

   Prorok woła od ołtarza: „(...) podnieś radosny okrzyk, Izraelu! Ciesz się i wesel z całego serca, (...) Pan, jest pośród ciebie, (...) On uniesie się weselem nad tobą, odnowi swą miłość, wzniesie okrzyk radości, jak w dniu uroczystego święta. So 3, 14-18a  

      Wtóruje mu psalmista: Całym swym sercem raduję się w Panu.1 Sm 2,

             „Pieśń nową Panu radośnie śpiewajmy.

              Sławcie Pana na cytrze,

              grajcie Mu na harfie o dziesięciu strunach. (...)

              pełnym głosem śpiewajcie Mu wdzięcznie". Ps 33, 2-3. 11-12. 20-21

       W środku nocy sięgnąłem po jeden z kilkunastu tomów ”Poematu Boga-Człowieka”, gdzie na str. 156 ks. 3 cz. 1 czytam słowa Boga do mnie: „(...) Darami, o które możecie zabiegać są pociechy Boże. To łaski, które przychodzą jako dar. (...) S z c z ę ś c i e  jest tu, gdzie Ja Jestem. (...)”.                                                                                                                                             APEL